Sugarbread opent met de gelijknamige song, waarin Plaschg meteen alle registers open trekt. Het nogal verontrustende nummer is behoorlijk bombastisch en combineert elektronica met zware klassieke elementen en koorzang. Zeker het eind van ‘Sugarbread’ doet denken aan het laatste album van Kyteman.
‘Me And The Devil’ is een prachtige cover van Blueslegende Robert Johnson, waarin de zang van Plaschg wel wat neigt naar die van de jonge Sinéad O’Connor en de muzikale ondersteuning grotendeels door strijkers wordt verzorgd.
Na deze twee redelijk zware songs is de korte afsluiter ‘Pray’ een stuk lichter, met zang en piano. In de laatste halve minuut zwelt het nummer een beetje aan en er lijkt nog een ontlading te komen, maar die blijft achterwege.
Sugarbread is een uitstekende EP, die met drie nummers in nog geen tien minuten wel erg kort is. Maar dat is dan ook meteen het enige minpunt dat we kunnen ontdekken.
V8 Wankers - Got Beer? “All hail Oktoberfest”M zijn de eerste woorden die zanger Lutz Vegas van...
Killswitch Engage - Disarm The Descent Killswitch Engage heeft zijn nieuwste album Disarm The Descent genoemd en...