.jpg)
2013-05-17
Gloomball is blijkbaar een Duitse hard rockband. Blijkbaar, want bij de eerste luisterbeurten van hun debuutalbum The Distance hoor op je geen enkele wijze hun Duitse komaf. Dat is een compliment van formaat, want veel Duitse bands verraden zichzelf nogal gemakkelijk. Zij het met een verschrikkelijk accent, dan wel met simplistische songteksten of anders wel muzikaal gezien. Vaak proberen ze geforceerd niet-Duits te klinken, maar de beste Duitse muzikanten zijn juist diegene die hun wortels flink omarmen. Denk hierbij aan een Rammstein. Het is een ander verhaal bij Gloomball, die er juist in slagen een sterk Amerikaans geluid neer te zetten. Opgestart in 2010 en ondertussen hebben ze ook daadwerkelijk een flinke afstand afgelegd. In eerste instantie zou het slechts bij een studioproject blijven, maar het podium is al lang geen vreemd terrein meer, waar dan ook al een goede reputatie is opgebouwd. The Dillinger Escape Plan, Ektomorf, Ignite en Parkway Drive zijn slechts enkele namen waar ze mee gespeeld hebben. Dat hun stijl in een iets ander straatje ligt geeft aan hoe goed ze weten te overtuigen. Die stijl is namelijk het beste te omschrijven als een mix van Sevendust, Godsmack en Disturbed. Dat klinkt haast alsof Gloomball bijna tien jaar te laat is, maar muzikaal gezien is het juist weer een frisse wind tussen al het muzikale geweld van tegenwoordig. Een muur van stevige gitaren die tegelijk rijk is aan detail en ook lekker toegankelijk is. Het blijft allemaal met gemak hangen, want The Distance zit barstensvol aanstekelijke harmonieën en melodieën, her en der voorzien van een vleugje synthesizers.
Ze knallen er meteen vol in met ‘Overcome’ en maken duidelijk dat je mag gaan zitten voor een rit vol ervaring en muzikaal vakmanschap van de bovenste plank. De zang van Alen Ljubic had her en der misschien wat meer bereik kunnen gebruiken, maar heeft een hoop potentie en past verder prima op de muziek. Zijn stem zweeft tussen Sully Erna van Godsmack en David Draiman van Disturbed. Tekstueel gaat het voornamelijk over persoonlijke worstelingen en relaties, dus dat is verder niets nieuws. Stuk voor stuk zijn het stevige en sterke rocktracks, die vooral op de tweede helft lekker los gaat. Ook is er een cover van Robert M. Trepper’s ‘No Easy Way Out’ uit de film ‘Rocky IV’ inbegrepen, die goed in het totaalplaatje past.
The Distance sluit af met “de-ballad-omdat-het-moet” getiteld ‘Living With My Tender Pain’. Erg voorspelbaar, een band die dit soort alternatieve metal met een vleugje hard rock maakt, neigt altijd naar een ballad. Een pad dat ze voor de volgende keer beter kunnen vermijden, want het voelt geforceerd aan. Alsof het geschreven is met de intentie een zware rocker te zijn, maar last minute omgezet is naar piano om zo toch een ballad te hebben. Tevens voelen de vocalen van zanger Alen Ljubic niet lekker op deze track, die meer zijn weggelegd voor het zware werk. Gloomball moet gewoon doen waar het goed in is, je gloomballen uit je broek rocken en dat doen de Duitsers met verve.
_Silence_The_World(2013).jpg)
Adept (SE) - Silence The WorldWanneer je de bandfoto van Adept ziet, vrees je het ergste. We zien vijf...
.jpg)
V8 Wankers - Got Beer? “All hail Oktoberfest”M zijn de eerste woorden die zanger Lutz Vegas van...