The Sound Of Neonlight is wederom een album geworden met doorleefde liedjes, die zich het beste laten bespelen in een theatersetting. Dat komt in eerste instantie door het stemgeluid van Green. Deze klinkt doorleefd, melancholisch, diep en donker, als een kruising tussen Bruce Springsteen en Thé Lau. Green bezit de gave om, zonder je daartoe te dwingen, de luisteraar stil te krijgen en alle aandacht op de muziek te richten. Dat deze muziek niet altijd hoogstaand is, is eigenlijk ook inherent aan de formule die hij hanteert. Gitaarpingels worden bijgestaan door gedoseerde synthesizers en effecten die allemaal in dienst staan van de songs. Sfeer en gevoel staan voorop, en het verhaal dat vertelt moet worden.
Want dat Erny Green genoeg verhalen te vertellen heeft staat vast. Zo vertelt ‘De Nacht’, het enige Nederlandstalige nummer op het album, over de periode dat hij op de station galerij van Utrecht tussen de junkies leefde. Een redelijk zwaar thema, dat dan weer wat luchtiger gebracht wordt, maar wel tekenend is voor een artiest die zijn ziel bloot durft te leggen in zijn muziek, variërende van het opzwepende ‘Bonjour Tristesse’ tot het beklemmende ‘Fear’.
Eigenlijk is The Sound Of Neonlight een prima voorbeeld van hoe je zou willen dat een doorleefd singer-songwriter klinkt. Rauw, ervaren, maar toch ongepolijst. De vraag waarom Erny Green niet doorstoomt naar de het grote publiek kan dan ook niet één, twee drie worden beantwoord. Maar dat geeft niet. Een artiest die al negen albums lang doorgaat om zijn verhaal in muziekvormen te gieten en zich niet laat afleiden door wie of wat dan ook, creëert alleen al voor zichzelf bestaansrecht. En dat dat een verhaal is dat gehoord mag worden, is voor de luisteraar erg prettig.
Finntroll - BlodsveptHet Finse Finntroll wordt sinds haar ontstaan eind jaren negentig op één...
Wolf in Loveland - Wolf In Loveland Wolf In Loveland is een zevenkoppige band rondom de pas twintigjarige...