.jpg)
2013-05-07
Het Finse Finntroll wordt sinds haar ontstaan eind jaren negentig op één hoop gegooid met alle andere folkmetalbands. Het genre wordt ook wel ook wel, wat oneerbiediger, hoempa-metal genoemd. De criticasters gaan daarmee voorbij aan het feit dat Fintroll iets meer te bieden heeft dan “oh-wat-zijn-we-heden-blij” melodietjes. Zeker op de laatste wapenfeiten van de Finnen pakten de heren soms stevig uit met sterk aan blackmetal verwante songs. Op Blodsvept, het nieuwste werkje en album nummer zes alweer, gaan de heren weer enigszins terug naar de folkmetal uit de begindagen. Het is een detailverschil, omdat Finntroll altijd herkenbaar Fintroll zal blijven, ondanks de vele bezettingswisselingen die de band teisterden. Het maakte voor het groepsgeluid helemaal niets uit. Het wat prominentere gebruik van traditionele instrumenten zoals blazers en strijkers, past goed bij het geluid van de band. Omdat de heren in het Zweeds zingen (de moedertaal van voormalig zanger Katla), verstaan we geen bal van de teksten en moeten we ons dus vooral op de muziek richten.
De drie kwartier folkmetal op Blodsvept is technisch van hoog niveau, maar biedt nog amper verrassingen. Het album opent stevig met het vlotte titelnummer dat prima aansluit bij de laatste platen. Het eveneens snelle ‘När Jättar Marschera’ heeft een lichte powermetal tic en bevat daarbij een keyboard lijntje dat je niet meer kwijt raakt. In ‘Mordminnen’ wordt een militaristisch aandoend stampritme bijgestaan door een flinke blazerssectie, waardoor dit nummer een bigband gevoel oproept. In combinatie met de rauwe stem van Vreth en de strakke riff geeft dit een heel apart effect. Daartegenover staat een dramatisch, te vrolijk, nummer als ‘Rösets Kung’, met een overdaad aan Scandinavisch dronkenmansgeleuter.
Gelukkig wordt het met het slepende epos ‘Skövlarens Död’ weer wat ruiger. In het vrij snelle ‘Skogsdotter’ zitten we net op het randje wat betreft rauwe metal en ongebreidelde vrolijkheid, maar in het traditioneel klinkende ‘Tva Ormar’ gaat het weer behoorlijk mis. Hoogtepunten zijn de wat minder snelle songs als ‘Häxbrygd’ en de boeiende afsluiter ‘Midvinterdraken’.
Zo golft het album heen en weer tussen pure kitsch waarbij het glazuur bijna van je tanden springt en onderhoudende folkmetalsongs. Maar Finntrol doet geen concessies en zorgt voor muziek waarbij het bier goed smaakt. Muziek waarvoor de festivalweide tot een grote circle pit wordt getransformeerd. Finntroll doet er dan ook goed aan om zichzelf te blijven en zal waarschijnlijk nog tijdenlang albums als Blodsvept blijven afleveren. Het doet niets af aan de immense populariteit van de Finnen die bij de fans geen kwaad kunnen doen.
.jpg)
Mister Lies - MowgliDe opkomst van het internet heeft inmiddels al talloze producers opgeleverd...
.jpg)
Erny Green - Sound of Neonlight De laatste tijd hoor je veel geluiden over de mate waarin het Nederlandse...