Wednesday 13 - The Dixie Dead Recensie op Podiuminfo

2013-05-11 2013 moet het jaar van Wednesday 13 worden. Heel toepasselijk vanwege de naam natuurlijk, maar ook omdat het dan tien jaar geleden is dat hij deze solostap zette. Bekend van de Murderdolls ging hij een richting in die hier niet heel veel van afweek. Hij ging met verder met punky horror-metal en zijn persoonlijk debuutalbum Transylvania 90210 staat nog steeds hoog aangeschreven. Als je zijn vijfde en nieuwe solo-album The Dixie Dead er naast legt is het flink wennen voor de fans. Het komt helemaal los van wat de Murderdolls ooit waren en zoekt het meer in de zware metalen. Uiteraard zit het nog steeds vol met horror-elementen, maar wel in iets mindere mate.

Het eerste dat opvalt bij het beluisteren van het album is de nieuwe stijl die Wednesday 13 zichzelf aan meet. Het is niet meer de snelle, punky metal met die spooky vibe zoals we die kennen van een ‘I Walked With A Zombie’, maar mid-tempo en met een zware groove beladen ritmes die het geheel dragen. Denk hierbij aan een mix van Rammstein en Rob Zombie. Klinkt als een goed plan, maar gaat hier heel erg tegenwerken. Veel van de nummers duren té lang en worden zo al snel eentonig. Alsof hij daadwerkelijk een zombie bij de hand genomen heeft om een wandeling te maken. Het hobbelt een beetje, maar echt knallen doet het nergens. Met uitzondering van ‘Blood Sucker’ en ‘Hands Of The Ripper’ hangt het hele album op mid-tempo songs. Het is allemaal heel erg dik en het mist de vluchtigheid van punk. Ook tekstueel straalt het er niet van af en zijn het alleen de titels die angst aanjagen.

Er zit geen pit in en hij wil er iets te veel van zijn eigen emoties in leggen. “Hold me tight and tell me all your stories, sing along in this haunted lullaby.” uit ‘Ghost Stories’ is wat dat betreft het toppunt van zijn emotionele gezwijmel. Je zou denken dat ‘Fuck Your (In Memory Of)’ dan pittiger van aard is, maar dat verschilt ook niet zoveel. “They say time heals all wounds, but if I see your face again it will be too soon.”. Een band als Volbeat zou er goed mee weg komen, maar het staat Wednesday 13 niet.

Het is te gemakkelijk allemaal, we weten dat Wednesday 13 meer in zijn mars heeft. Dat heeft hij in het verleden reeds bewezen. Ook gaat zijn stemgeluid vervelen op een bepaald punt. Het past prima bij de horrorthematiek die hij zich aanmeet, maar niet voor nummers die met gemak vier minuten duren. Dat is gewoonweg te lang en zeker als hij van die laatste minuten enkel het refrein blijft herhalen, zoals op het eerder aangehaalde ‘Ghost Stories’. Voor een horrorpunker is The Dixie Dead verre van angstaanjagend of zelfs maar spannend.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Wednesday 13 Label:Suburban Records