.jpg)
2013-05-04
Jarenlang was Phil Odgers onderdeel van de Britse punkfolkband The Men They Couldn’t Hang. In de jaren tachtig was de band, zoals een punkband betaamd, regelmatig aanjager bij protesten tegen de elite, waarbij met name wijlen Margaret Thatcher het zwaar te verduren kreeg. Maar de wilde haren heeft Phil Odgers al jaren geleden verloren, zo blijkt op zijn solodebuut The Godforsaken Voyage.Odgers maakt nog steeds muziek over- en voor de Engelse arbeidersklasse. Liedjes over het gewone leven. Over een zondagmorgen (‘Sunday Morning. Coming Down’), waarop eigenlijk niets bijzonders gebeurt, over het boerenbestaan (‘In the Fields’) en over arbeidersprotesten in Coventry (‘The Godforsaken Voyage’). En net zo gewoon als zijn thema’s is zijn muziek; gespeeld op akoestische gitaar, met Keltische tintjes verzorgt door viool, mandoline of accordeon.
Je krijgt het beeld van een troubadour die over het Britse platteland van dorp naar dorp trekt en elke avond in de plaatselijke pub speelt, waar vijftig zestigjarige mannen goedkeurend op de tafel mee tikken met zijn liedjes. Als Odgers zingt over ‘The Master’s Whip’ die weer eens over de rug van de working man gaat, klinkt uit het publiek een instemmende schreeuw. Als Odgers zingt over vergeten vriendschappen en verloren liefdes (‘Names’), leggen de mannen een arm over de schouder van hun vrouw en verbergen ze hun emoties achter een slok donker Engels bier.
Ondertussen loopt de jeugd uit het dorp na twee akkoorden verveeld de pub uit, en als er nog twintigers en dertigers in het dorp wonen, houden die het niet veel langer vol. Odgers muziek is nu eenmaal vreselijk oubollig en traag. Het album voelt aan alsof het uren duurt. Zijn teksten zitten uitstekend in elkaar, maar worden door zulke saaie muziek omlijst, dat afhaken onvermijdelijk is.
Phil Odgers trekt geen jonge luisteraars met The Godforsaken Voyage, maar in die pub op het Engelse platteland krijgt hij een goedkeurende klap op zijn schouder na zijn optreden. De zestigjarige mannen geven hem een pint en halen herinneringen op aan de tijd dat ze in de fabrieken werkten. Odgers drinkt zijn bier, hoort glimlachend de verhalen aan en loopt vervolgens stilletjes de kroeg uit, naar de bushalte. Gitaar op de rug, op naar het volgende dorp. Op naar de volgende groep oude mannen.
.jpg)
Douglas Firs - Shimmer & Glow Douglas Firs is het alter ego van Gertjan van Hellemont, een...
-1.jpg)
King Salami and The Cumberland 3 - Cookin`Up A Party Hoe serieus kan je een band nemen die zich King Salami & The Cumberland...