.jpg)
2013-05-31
Wat jaartjes terug werd ondergetekende door zijn Vlaamse collega getipt over een populaire band in België, The Rhythm Junks. Terwijl de heren zelfs voor concerten afreizen naar Azië, lijkt buurland Nederland blind te zijn voor deze band die pop, rock, jazz, funk, soul en blues in de genen heeft. Met de samensmelting van die stijlen creëert de band een geheel eigen sound. Dat blijkt wel weer uit Beaten Borders, de derde langspeler van de heren.Waar drummer Tony Gyselinck (Toots Thielemans Kwartet), bassist Jasper Hautekiet (Milow, Selah Sue) en Steven de Bruyn (El Fish), voorgangers Virus B-23(2004) en Pop Off(2007) aanvulden met een blazerssectie, hield het trio het voor het nieuwe album klein. Een drummer, een bassist en een boel mondharmonica`s.
Het resultaat is als een langgerekte dagdroom, of is het de soundtrack van een broeierige plaats midden in de woestijn? Hoe het ook zij, met de variërende achtergrond van de heren in het achterhoofd klinkt het album als een knap geheel, terwijl de negen songs wel degelijk los staan van elkaar. Het is te danken aan de sterke eigen sound van De Bruyn wanneer hij de mondharmonica bespeelt. Daarnaast zorgt hij met zijn weemoedige stemgeluid voor een deken van melancholie.
Opener ‘Offline Land’ is een zweverige, soms beklemmende song met een kritische blik op de leegte die de digitale snelweg ons ieder moment van de dag voorspiegelt. Het verhalende ‘Drowning Sailor’ krijgt door subtiele bliepjes en drupjes, de deinende bas en de drums het karakter van een (zinkend) schip op zee. ‘Checking In’ is als single het meest toegankelijk, maar doet niet onder voor de rest. Het is een track die, net als het gehele album, gekenmerkt wordt door de nodige tempowisselingen. Waar het nummer begint met dreigende indiepop, wordt het onderweg onderbroken door een jazzy tussenstuk, om vervolgens uit te bouwen naar een rocker die je verplicht je volumeknop verder open te draaien of je gaspedaal nog dieper in te drukken.
De jammende kant, die we kennen van de vorige albums, komt naar voren met een gitaarsolo als die in de pure blues van ‘Burnin’ Burnin’ Burnin’’ of bij de opvallende drums in het repeterende ‘Hard To Keep A Promise’. Het album sluit af met een hoogtepunt in de vorm van het fraaie ‘Maybe Slowly?’, waarna je moet concluderen dat Beaten Borders een ontzettend goede plaat is.
Onlangs speelde het trio in de 013 een show die gebukt ging onder de in Nederland steeds vaker voorkomende trend waarbij het publiek meer aandacht heeft voor elkaar dan voor de muzikanten op het podium. Het is te hopen dat een band als The Rhythm Junks zich in de toekomst niet af laat schrikken door het Nederlandse publiek, want met een album als Beaten Borders achter de hand, zou dat eeuwig zonde zijn.
.jpg)
Walter - WalterKun je het slijmerige ‘You’re Beautiful’ van James Blunt veranderen in een...
.jpg)
Stuurbaard Bakkebaard - Boys Do Cry Zo origineel als de bandnaam is de muziek niet, maar toch is het goed om weer...