Het begint nog veelbelovend met ‘The Boy’s Draw On The Steamed Window’ op alleen akoestische gitaar en zang. De zang klinkt er al wel erg geknepen: duidelijk iemand die stoerder wil klinken dan hij daadwerkelijk is. Op ‘Captain Blues’ worden de versterkers al flink open gedraaid, wat nog best een aardig nummer oplevert. De stem van Stiv klinkt er ineens een stuk helderder dan op het eerste nummer en dit lijkt dan ook zijn ‘echte’ stemgeluid te zijn.
‘Deconstruction’ is een vervelend nummer met vervelende gitaarpartijen; allemaal veel te lomp. ‘Cornerstone Blues’ is een wat zeurderige blues met een effect over de stem en een lelijke mondharmonicasolo. Tja en zo blijft er weinig leuks over.
Een enkel nummer is nog wel de moeite van het luisteren waard. Zoals gezegd is het openingsnummer best aardig, evenals ‘Under The Red Star’ dat aanvankelijk een vrij rustig liedje met volledige band is. Na drieënhalve minuut gaat de band echter helemaal los en weten ze het nummer toch nog volledig om zeep te helpen. Het mooiste nummer is echter ‘Hundred Thousand Stones’ met een mooi tokkeltje op akoestisch gitaar, geen verrassingen of rare partijen: gewoon een mooi liedje.
Dat Stiv Cantarelli de productie van Black Music/White Music voor eigen rekening nam is geen goede keuze gebleken. Zijn debuutalbum Innerstate luistert in ieder geval veel beter weg. Zijn laatste album met The Silent Strangers is veel te ruig en lomp en te weinig subtiel, waardoor het niet echt heel plezierig is om naar te luisteren. Ongetwijfeld zijn er ook liefhebbers van dit genre, maar ondergetekende is dat niet.
Ian Clement - Drawing Daggers “It`s Time To Explore” valt er te lezen wanneer je het schijfje uit de hoes...
Daniel Norgren - Buck Buck is album nummer drie van de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren...