Het album opent met de eerste twee singles van het album: ‘Longest Winter’ en ‘Julie Please Come Home’. Beiden zijn sfeervolle, rustige luisterliedjes doordrenkt met de nodige melancholie. Hierna volgt persoonlijk hoogtepunt ‘Carry Our Troubles To Sea’; de prachtige melodieën in samenwerking met de mooie arrangementen zorgen voor het nodige kippenvel. Tot aan afsluiter ‘I Don’t Want To Be Found’ (over Daniel’s woonplaats; het eiland Marken) wordt er niet van de gebaande wegen afgeweken. De subtiele arrangementen en soundscapes dragen bij aan de dromerige en tijdloze sfeer die het album kenmerkt. Versteegh ontwijkt clichés en heeft duidelijk een weloverwogen keuze gemaakt voor zijn huidige (en wellicht toekomstige) sound; geen gladde producties of potentiële hitsingles, maar het gevoel op de eerste plaats. Geen grote refreinen die je al na één keer meezingt, geen uptempo liedjes, geen opsmuk. Versteegh kiest ervoor om zijn persoonlijke liedjes zo puur mogelijk te laten.
De productie van Wouter Budé klinkt warm, helder en natuurlijk. De liedjes en uitvoeringen ervan zijn zonder uitzondering mooi. Daniel heeft met dit album een duidelijk statement gemaakt over waar hij nu staat als artiest. Een artiest die muziek vanuit zijn hart maakt. Muziek met gevoel voor dramatiek maar die nergens pathetisch wordt. De subtiele en goed geplaatste strijkers maken het geheel af. Een geheel dat één sfeer ademt en hongerig maakt naar meer.
Starfucker - Miracle MileVorig jaar trad CCS op in Paradiso. Een leuke show, maar de echte verrassing...
Macklemore & Ryan Lewis - The Heist In Amerika stond het duo Macklemore & Ryan Lewis al geruime tijd hoog...