Voor Frederic & De Katoenvelden reisde Hofman af naar het zuiden van de Verenigde Staten om op zoek te gaan naar de roots van de popmuziek. In de muzikale benadering van zijn songs zocht hij naar een geluid waarin de diversiteit van het Europese chanson samenkomt met de rauwe intensiteit van de Amerikaanse muziek. Het album werd analoog opgenomen om tot een warmere en meer natuurlijke sound te komen.
De elf liedjes op deze langspeler komen authentiek en naturel over. Het klinkt alsof je als luisteraar live bij de opnames aanwezig bent. Daar zit hem de grote winst. Ook tekstueel zit het allemaal wel snor bij Hofman. Sterker nog: veel teksten zou je kunnen categoriseren onder de betere poëzie. Vooral in de liedjes ‘Paraplu’ (naar mijn mening het beste liedje) en ‘Spoken’ valt het op hoe sterk Hofman tekstueel is. De aandacht wordt in andere nummers weer meer naar de arrangementen of de sfeer getrokken, zoals in de mooie afsluiter ‘Maanlicht’.
Daan Hofman heeft ook een eigen geluid qua stem, een apart timbre. Melodieus gezien is er veel te genieten, maar valt het wel op dat er vaak dezelfde trucjes worden gebruikt. Vaak gaat de zanger een halve toon omhoog of omlaag in zijn zangpartijen; iets dat in beginsel zorgt voor aangename verrassingen, maar later op het album ietwat gaat tegenstaan. Anderzijds zorgt deze terugkerende stijl wel mede voor een herkenbaar geluid. Al met al een geslaagd album voor de liefhebber.
Depeche Mode - Delta MachineDe populariteit van Depeche Mode kent geen grenzen. Meer dan ooit wordt de...
Starfucker - Miracle Mile Vorig jaar trad CCS op in Paradiso. Een leuke show, maar de echte verrassing...