Frank Turner - Tape Deck Heart Recensie op Podiuminfo

2013-04-30 Vijf albums, drie live-dvd’s, twee albums met b-kantjes, en meer dan duizend shows in zeven jaar tijd. Het zijn de indrukwekkende statistieken van punktroubadour Frank Turner. Hij heeft een ontzagwekkend werkethos, wat een hele verzameling goede muziek opleverde in de afgelopen jaren. Maar wie met hagel schiet, scoort niet altijd een voltreffer, bewijst zijn nieuwste album Tape Deck Heart.

Het verhaal van Frank Turner is jongensboekwaardig. Jarenlang liep hij te brullen in een microfoon als zanger van Million Dead, waar hij in 2006 afscheid van nam. Lange haren werden gevangen in een staartje (en later afgeknipt), baardjes werden netjes getrimd, en Turner ging alleen met een gitaar het podium op. Dat deed hij veel, soms spelend voor alleen een slaapplek of een lift naar zijn volgende optreden.

Die toewijding betaalde zich uit. Afgelopen zomer speelde hij na de release van England Keep My Bones zelfs op de opening van de Olympische Spelen (inmiddels met band). Niet slecht voor een punkrocker. Op zijn nieuwste werk haalt Turner de singer/songwriter weer naar boven. Met wisselend resultaat.

Opener ‘Recovery’ staat aan de ene kant van het spectrum. Het nummer doet thematisch gezien sterk denken aan ‘The Real Damage’, de opener van Turner’s debuut Sleep Is For The Week. Een verrassende structuur, ingevuld met kampvuurakkoorden en teksten over een stuk gelopen relatie (het overkoepelende thema op het album), levert een ouderwets sterk Frank Turner-liedje op.

Aan de andere kant staat ‘The Fisher King Blues’. Niet per se een slecht liedje, niet radicaal anders dan de andere nummers op het album, maar Turner weet niet de juiste snaar te raken. Het ontbreekt aan de juiste spanning en emotie. Het doet niets met de luisteraar en, gaat compleet aan je voorbij. In Turner’s thuisland noemen ze dat filler. Daarvan staan er net iets te veel op zoals: ‘Plain Sailing Weather’, ‘Polaroid Picture’, en ‘Oh Brother’.

Hier staan wel een aantal betere tracks tegenover, zoals het opzwepende ‘Four Simple Words’, het folky ‘The Way I Tend To Be’ en ‘Losing Days’, maar op dat vlak is Tape Deck Heart vergelijkbaar met Turner’s derde album Poetry Of The Deed. De beste nummers zouden op Love, Ire And Song, Sleep Is For The Week en England Keep My Bones niet eens tot de top vijf behoren.

Daardoor is het album als geheel enigszins teleurstellend, zeker vergeleken met het gros van zijn vorige werk. Maar wie in zeven jaar bijna 120 nummers uitbrengt, kan nou eenmaal niet 120 keer een voltreffer hebben. Tape Deck Heart is op zichzelf een prima album, maar wie Turner langer kent, weet dat hij meer in zijn mars heeft.

Recensent:Jelger Woudstra Artiest:Frank Turner Label:Universal Music