Laura Marling - Once I Was An Eagle Recensie op Podiuminfo

2013-06-03 Het meisje werd een vrouw. Deze vijf woorden duiden de ontwikkeling die Laura Marling heeft doorgemaakt sinds de release van de EP My Manic & I in 2007. Toen was ze nog een tiener met een onbezorgde kijk op de wereld. Op Once I Was An Eagle is Marling realistisch en als gevolg daarvan zelfs verbitterd. “I will not love, I want to be alone” is de conclusie die ze in ‘Pray For Me’ trekt. Haar verhuizing naar Los Angeles had er mede mee te maken dat ze op Londen uitgekeken was na een aantal stukgelopen relaties. Het alweer vierde album van de 23-jarige folkzangeres mist door deze nieuwe omgeving wat vuur, maar haar kwaliteiten blijven onmiskenbaar.

Laura Marling is gretig. Het eerste deel van het album kent geen pauzes tussen de nummers en werkt langzaam naar een climax in de vorm van ‘Master Hunter’ toe. De Britse klinkt dreigend en het is het nummer op de plaat waarin het meeste gebeurt, voornamelijk op het gebied van percussie. ‘Master Hunter’ is er verantwoordelijk voor dat aan sommige andere nummers iets lijkt te schorten. Het energieke mist op deze momenten en dit is de reden dat het ruime uur dat Once I Was An Eagle telt net te veel van het goede is.

Hoewel Marling niet halsstarrig vasthoudt aan een bepaalde opbouw van haar nummers, lijken ze hier en daar op elkaar. De terugkerende bongo’s zorgen voor samenhang, maar de verrassing is er na ‘Take The Night Off’ al af. ‘Undine’ is anders opgebouwd dan de andere nummers en kan zich makkelijk ontpoppen tot één van de hoogtepunten. Het gejaagde tempo op gitaar krijgt bijval van een prachtig getokkel. Slechts bij ‘Where Can I Go?’ gaat de Britse helemaal de mist in. De versnelling is zo voorspelbaar dat Mumford & Sons er ongetwijfeld jaloers op is.

Once I Was An Eagle haalt het dus niet bij zijn meesterlijke voorganger A Creature I Don’t Know. Alsnog is het niveau goed met prachtige nummers als ‘Breathe’. Hopelijk voorziet Laura Marling ons nog lang van muziek en gaat ze ooit eens verrassen. Een verstilde stijl als Nick Drake zal haar ongetwijfeld passen en wellicht maakt ze te zijner tijd de overstap naar de elektrische gitaar à la Dylan. Daar heeft ze gelukkig nog alle tijd voor.

Recensent:Jasper Klomp Artiest:Laura Marling Label:V2 Records