De Fransen maken ontzettend swingende muziek. Op ‘I Like To Boogie’ laat de band horen duidelijk geinspireerd te zijn door de blues in de stijl van Status Quo en George Thorogood. Met de jankende mondharmonica zweept het bluesritme de sfeer degelijk op. Op plaatopener ‘Shaggy Dogs Power’ wordt het gas ook vol open gegooid. Hier ligt de nadruk meer op de schreeuwerige punk. Het zeer aanwezige orgeltje geeft het nummer nog een bluesgevoel mee.
Soms wordt het gas ook wat minder hard ingedrukt. Op ‘Simple Life’, dat eveneens opgesierd wordt met een aangenaam orgeltje, laat zanger Red horen ook met de slowblues overweg te kunnen. Uiteraard ontbreekt de gitaarsolo hierbij niet.
Helaas is het ook deze zanger Red die geen bijster boeiende stem heeft. Bovenal blijft na afloop van Renegade Party het gevoel hangen dat je naar degelijke muziek geluisterd hebt, maar toch ben je nergens echt bij de keel gegrepen. Daarmee mist de cd de belangrijkste voorwaarde voor goede bluesmuziek. De Fransen verliezen zichzelf te veel in de punkinvloeden en weten niet lang te beklijven. Daarmee is het een band die ongetwijfeld goed werkt op de kleinere festivals, maar voor de betere bluesfestivals hebben ze meer een eigen identiteit nodig.
Too Tangled - Where The Echoes DieWanneer er weer eens een muziekblad zich waagt aan een verkiezing omtrent het...
Unibrow - Total Eclipse Of The Hardcore Unibrow komt uit Eindhoven en maakt van die typische grindcore, waar je...