Gelukkig heeft de stem van Ares nog niets te lijden gehad van de tand des tijds. Zijn grunt is weer loodzwaar en regelmatig horen we de meest vreemde keelklanken langskomen. Het tempo is vaak slepend en dreinend, maar er komen regelmatig stevige blastbeats langs zoals in het beenharde ‘The Confusion Of Tongues’.
Het nummer dat het meeste deathmetal bevat is afsluiter ‘The Spirit Of illumination’. Daarnaast zijn nummers als ‘Reap What You Saw’ en ‘Saligia’ afwisselend door de verschillen in ritmes. Wel lijken de nummers, zeker na eerste beluistering, enigszins op elkaar. Maar na meerdere luisterbeurten vallen de stukjes wel op zijn plaats. Andere hoogtepunten zijn de opener ‘There Wil Be None’, dat nog het meest aan vroeger doet denken, het prachtige ‘Spuritias’, dat door het avontuurlijke gitaarspel opvalt, en het afwisselende en redelijk toegankelijke titelnummer.
De vette productie zorgt dat het album letterlijk uit je speakers knalt en de nieuwe muzikanten die Ares om zich heen heeft verzameld zijn van hoog niveau. Zo klinkt bijvoorbeeld drummer Phobos Als een machine. Het maakt dat …And The Seventh His Soul Detesteth een sterk album is al zijn de eerste vier platen van Aeternus nog altijd de beste. Dat niveau zal de band wel nooit meer halen.
Christopher Paul Stelling - False CitiesDat bepaalde extreme overtuigingen in het leven tot weinig leiden is algemeen...
Neon Neon - Praxis makes Perfect Op een conceptalbum zijn alle nummers via eenzelfde thema verbonden. Er zijn...