2013-06-23
Toen The Fall zijn opwachting maakte, liet de komst van ondergetekende nog ruim 10 jaar op zich wachten. 1976 was het jaar en Manchester was de plaats. Het verbaast dan ook niet dat er inmiddels zo’n 30 studioalbums zijn verschenen van de vrij legendarische band, plus nog eens meer dan honderd andere uitgaven, zoals live-cd’s en singles. Dat gebeurde onder continu wisselende samenstellingen, aangezien geen mens het lang uithoud met frontman Mark E. Smith. Hij stopt plots met optredens, foetert zijn bandleden uit en minacht de complete muzikale scene als geheel. Vooral het publiek moet het ontgelden en dat geldt ook voor de luisteraar van de nieuwe plaat genaamd RE-MIT.
Want laten we er geen doekjes om winden: dit slaat He-Le-Maal nergens op. Zoals gebruikelijk draagt Smith zijn teksten weer voor, maar dankzij het vele drugs- en alcoholgebruik in zijn leven en het feit dat de jaren beginnen te tellen klinkt het naar niets. Je zou er hooguit heel erg agressief van kunnen worden omdat het zo ongelofelijk slecht is. Volkomen onverstaanbaar zingt, nee mompelt, nee LALT Smith zich door de plaat heen, daarbij volkomen voorbijgaand aan het feit dat zijn band op nummers als ‘Sir William Wray’, ‘No Respects Rev.’ en ‘Loadstones’ nog best aardige muziek weet te presenteren. Soms wat montoon, maar toch het luisteren in ieder geval enigszins waard.
Het wordt tijd dat Smith definitief zijn mond gaat houden. Zowel live – waar de reputatie van The Fall al beneden het absolute dieptepunt is gedaald – als op fysieke uitgaven. Het slaat nergens meer op. De bandleden die nu in The Fall zitten kunnen zich beter voegen bij andere muzikanten en Smith opbergen in een bejaardentehuis.
_One_One_One(2013).jpg)
Shining (Noorwegen) - One One OneWie Shining intikt bij Google, zal stuiten op een flinke lijst aan bands en...
.jpg)
High South - Our Way Back Home High South is een Amerikaanse band bestaande uit Jamey Garner, Marc Copely,...