Het album trapt af met het instrumentale 'Jackson'; een nummer dat op een relaxte manier het geheel inluidt. Helaas is het daaropvolgende 'La Dah' een behoorlijk zwakke song en de verwachtingen die werden geschapen met het openingsnummer moeten al gelijk worden bijgesteld. 'Mama' doet vervolgens een beetje denken aan The Police, hetgeen natuurlijk niet verkeerd is en ook niet geheel ontoevallig; zijn auditienummer bij America's Got Talent was 'Walking On The Moon' van die band. Volgens jurylid Piers Morgan vertolkte hij het lied beter dan Sting zelf.
Maar Haley kan meer dan als een kruising tussen Bob Marley en The Police klinken; zo is 'Wait For Me' een zoetsappige singer-songwriterballade waar alleen Amerika patent op lijkt te hebben, maar ook wordt de blues niet geschuwd. Maar hoe divers het album ook is, het klinkt nergens eigen. Haley is een begenadigd zanger en ook geen slecht componist, maar echt bijzonder wordt het nergens. Het wederom instrumentale 'Capricorn' verrast dan nog het meest. Vooral het simpele maar effectieve pianospel valt in positieve zin op. Het swingende, bluesy 'I've Got My Mojo Working' vormt zo halverwege het album het onverwachte hoogtepunt. Haley gaat vocaal lekker los en de band klinkt vooral hier als een spreekwoordelijke klok.
La Si Dah klinkt op veel momenten vlak en voorspelbaar, maar weet op enkele plaatsen toch (licht) te verrassen. Het zou (al helemaal gezien de luchtige teksten en muziek) net wat sprankelender mogen klinken. Ik vermoed dan ook niet dat dit zijn Europese doorbraak gaat worden. Maar wie weet, er zijn veel slechtere platen uitgekomen van ex-deelnemers van talentenjachten.
Levin - Between The LightsOok Zwitserland brengt jongens met een akoestische gitaar voort. Gelukkig...
Leafblade - The Kiss Of Spirit And Flesh Maar liefst zeven jaar geleden is het alweer, toen de progressieve band...