2013-07-10
Dat sommige onbenullige acts niet van de radio zijn af te slaan en dat andere, veel betere bands, amper airplay krijgen is soms een regelrechte schande. Neem nu het Deense Turboweekend dat, behalve binnen de eigen landsgrenzen, amper bekendheid geniet. Wel is er wat verdwaald succes in Zweden en Polen, maar zelfs de hulp van onze eigen Tiësto – met een remix van de single ‘Trouble Is’ - heeft de band niet geholpen door te breken. Aan de muziek van de vier heren kan het niet liggen want die is op de beide albums die we hier bespreken van hoog niveau.De heruitgave van het in 2009 uitgekomen tweede album Ghost Of A Chance en ook de opvolger Fault Lines laten horen dat Turboweekend het op basis van de goede songs verdient om een groter publiek te bereiken. De verzorgd klinkende elektronische poprock komt direct goed over en hoewel op het eerste gehoor de band netjes binnen de lijntjes kleurt, zit er een donkere ondertoon in de muziek die ervoor zorgt dat het niet al te veilig is. Daarbij weet de melancholische en soepele stem van Silas Bjerregaard ons tot op het bot te raken. Hij doet wat denken Jonas Renske (Katatonia) en soms ook aan Peter Gabriel.
Ghost Of A Chance begint met ‘Trouble Is’, het nummer dat de behandeling van Tiësto kreeg en dat inderdaad een radiovriendelijk geluid heeft. Verder horen we in de meeste nummers baslijntjes die rechtstreeks lijken te zijn weggelopen van de eerste platen van de Simple Minds. Ook het keyboard geluid refereert daar soms aan. Verder is duidelijk dat ook een band als Depeche Mode van invloed moet zijn geweest op het bandgeluid. Hoogtepunten zijn er genoeg, neem bijvoorbeeld het dansbare ‘Colors’, het emotionele ‘After Hours’ en ‘Almost There!’ dat klinkt als een mix van ’I Travel’ en ‘Love Song’ van de Simple Minds. Er staan ook twee wat mindere nummers op de plaat zoals ‘Holiday’ dat door het gedateerde toetsenwerk en het simpele melodietje wat irritatie opwekt, terwijl ‘Sweet Jezebel’ voorbij kabbelt zonder dat je er erg in hebt. Het zijn de enige smetjes op een prima plaat.
In 2011 tekende de band bij EMI en bij dat label is Fault Lines uitgebracht. Het album is nog wat sterker doordat het een stuk coherenter overkomt. Het toetsenwerk en de gitaarrifjes zijn meer met elkaar in balans en doordat elk nummer raak is levert het een uitermate sterke plaat op. Afzonderlijk hoogtepunten benoemen is bijna ondoenlijk. Dit is typisch zo een plaat die je elke keer weer wilt opzetten, omdat de nummers zich onherroepelijk in je hoofd hebben genesteld. Prachtige songs als ‘Fire Of The Stampede’, het wat stevigere ‘Reflections On Chrome’ en het vlotte hitgevoelige ‘Boulevard’ zijn om van te watertanden.
Turboweekend verdient een kans om ook in Nederland door te breken. De band heeft het geluid en de songs, maar moet alleen nog even alle schroom van zich af gooien. Het zou bijzonder jammer zijn als het niet gaat lukken en Turboweekend slechts een plaats in de kantlijn toebedeeld krijgt.
.jpg)
Talco - Gran GalaHet idee is grappig. De band Talco maakt met Gran Gala een conceptalbum...
.jpg)
Minke & Eelco - Sorry! Tv-programma’s als Try Before You Die en films als The Bucket List zijn...