2013-07-01
Punkrockers die hun elektrische gitaar even laten liggen en inwisselen voor een akoestische zijn hip. Een kleine greep uit de voorbeelden van de afgelopen jaren: Brian Fallon (van Gaslight Anthem), Frank Turner (Million Dead), Dallas Green (Alexisonfire), Chuck Ragan (Hot Water Music). In Nederland hebben we Tim Vantol.Vijfdagenbaard? Check. Referentie naar overmatig whisky drinken in zijn bio? Check. Lijst met tourdata in kleine kroegjes? Check. Een maximum van vier verschillende akkoorden per nummer? Check. Een flinke dosis liedjes over kameraadschap, het doelloze gewone leven en hoe we allemaal uiteindelijk ten onder gaan op zijn tweede album If We Go Down, We Will Go Together? Check.
Kortom, Tim Vantol voldoet aan alle kenmerken van een akoestische punkrocker. Hij volgt bijna zo netjes de protocollen, dat je hem bijna een protocolfetisjist zou noemen. Precies het tegenovergestelde van de tegendraadsheid die punk altijd nastreefde. Maar helaas staat dat genre, en dus de akoestische uitwas, niet bekend om een overdaad aan variatie en verrassende elementen. Ook aan dat kenmerk voldoet Vantol.
De stem van Vantol heeft net het rauwe randje van Brian Fallon, maar het meeste lijkt zijn muziek toch op Frank Turner. De half gemute gitaar in ‘Hand Full of Dust’ doet wel erg veel denken aan Turners ‘Long Live The Queen’. En wat lijkt die intro van ‘What it Takes’ op ‘Back In The Day’ van Turners eerste plaat. Maar Turners nummer en vooral teksten zijn slimmer in elkaar gezet. Tim Vantol houdt het basic.
De kampvuurakkoorden zijn makkelijk te verteren, de teksten binnen een luisterbeurt mee te zingen en de liedjes vaak kort en venijnig. U kent het wel. De samenzang met John Coffey en Lucy Dubelaar in de titeltrack, het voorzichtig emotie tonen (want onder die baard gaat ook maar een mens schuil) in ‘Bitter Morning Taste’, de a capella afsluiter ‘Before It All Ends’ (die zeker een minuut te lang duurt); het beklijft allemaal niet.
Nee, origineel is het niet. Verrassend evenmin. Tim Vantol voldoet zo goed aan alle clichés, dat hij het niveau van zijn voorbeelden weet te benaderen, maar toch nét niet bereikt. Het is te veel afgekeken, net iets te makkelijk en daardoor net teveel formuleachtig. En dat is bepaald niet punk.
.jpg)
Hey Kid - Hey KidIn de Nederlandse muziekscene bestaan er maar weinig echte harde rockbands,...
.jpg)
Savoir Adore - Our Nature Een Franse naam maar afkomstig uit New York. Paul Hammer en Deidre Muro...