Springsteen lijken ze wel goed te vinden. ‘Crossfire’ klinkt als The Boss ten tijde van zijn Seeger Sessions. Het grote verschil is dat Slam & Howie And The Reserve Men geen kaas heeft gegeten van opbouw. Het is een uptempo nummer zonder idee, vol gas vanaf het begin. Het rauwere ‘Johnny’ is wat dat betreft beter. Hier liggen de invloeden niet zo duidelijk aan de oppervlakte.
Het gebruik van de banjo en mandoline is leuk, maar deze twee instrumenten kunnen niet elk nummer redden. Na een aantal nummers is het niet meer speciaal en gewenning is nooit goed. Daarbij komt dat sommige liedjes muzikaal goed in elkaar steken, maar dat het qua zang ondermaats is. Slam’s stem is vlak en wanneer hij ondersteuning krijgt, zoals in ‘Man On The Hill’, klinkt het niet beter. Het lijkt een cliché, maar het aan The Band refererende ‘Man, Wood & Steele’ doet beseffen dat de Zwitsers dringend naar een eigen geluid op zoek moeten gaan.
Ook de teksten bieden geen lichtpuntjes. “I feel as empty as a politician’s promise”, zingt Slam in ‘Wanna Be On The Road Again’. Het lijkt op engagement te wijzen, maar door het copycatgedrag van de band is het moeilijk serieus te nemen. Het vijftal zou voort moeten borduren op de kleine lichtpuntjes die Sons Of Ancient Times bevat, zoals de bluesy coupletten van ‘Friday Night’. Voor nu kun je beter nog eens een album opzetten van zo’n Amerikaanse mastodont.
Bökkers - MorattamottamottaHet Oosten van het land en rock ’n roll zijn onlosmakelijk met elkaar...
Dirty York - Feed The Fiction Mijn bescheiden mening is dat iedere band de muziek moet maken die ze wil....