2013-07-17
Aan de nodige zelfkennis geen gebrek bij het Finse Satellite Stories. In hun bandbiografie hebben ze namelijk keurig opgenomen dat ze met hun muziek niet opnieuw het wiel proberen uit te vinden, maar er voornamelijk naar streven om hun bezoekers een leuk feestje te bezorgen. Helemaal raak! Dat karakteriseert namelijk op perfecte wijze de nummers op hun debuutalbum Phrases To Break The Ice. Dat kan echter leiden tot iets wat je al honderd keer eerder gehoord hebt, maar toch gewoon lekker in het gehoor ligt, of het verwordt tot een slap aftreksel van een andere band en zorgt voor een vervelende luisterervaring. Precies daar gaat het mis voor de Finnen. De band lijkt met hun springerige en energieke indiepoptracks namelijk verdacht veel op een wat vroege en misplaatste ode aan de muziek van Two Door Cinema Club en is mede daardoor uiterst onorigineel, vermoeiend en voorspelbaar. Satellite Stories lijkt voornamelijk te willen meeliften op het succes van hun genregenoten, want zelf voegen de Finnen zo goed als niets toe aan het genre, dat toch al niet bol staat van de variëteit. Alhoewel de springerige en uptempo indiepopsongs namelijk wel gedegen in elkaar zitten, missen ze zelfs onderling de nodige eigenheid.
Een grote hit zou de band wat dat betreft nog een beetje van de afgrond kunnen behoeden. Maar ook dat lijkt echter een klus voor hun, naar verluidt, binnenkort te verschijnen opvolger. ‘Kids Aren’t Safe In The Metro’ klinkt wat dat betreft nog alleraardigst en ook de sterke track ‘Sirens’ zit prima in elkaar, maar klinkt desondanks nog altijd in de oren als de nieuwe single van Two Door Cinema Club. Dat is dan ook het grootste manco van Phrases To Break The Ice: we hebben het allemaal al wel eens eerder gehoord. Beter. Dat vooral.
Satellite Stories lijkt dan ook een aantal jaar te laat te zijn met hun springerige indiepop. Het mag dan niet het doel van de band zijn om iets totaal nieuws te creëren, ze worden er wel op afgerekend. Een beetje eigenheid kan namelijk écht geen kwaad. Bij tijd en wijle hebben de heren namelijk hoorbaar talent, waardoor de onoriginele en zouteloze muzikale verpakking van wel heel weinig durf en dadendrang getuigt. In het geval de band geen stijlverandering doorvoert en blijft grossieren in dertien-in-een-dozijn indiepopnummers, lijkt het bestaansrecht van het viertal dan ook zeer minimaal.
.jpg)
Blackmail - II Blackmail is een Duitse band die al twintig jaar meeloopt. II is alweer...
.jpg)
Escape the Fate - Ungrateful De geschiedenis van Escape The Fate is er eentje van het roerige soort. Zo...