2013-08-22
Lo-Fi zou zo maar eens het woord van 2013 kunnen worden en dat is allemaal te danken aan de enorme boom van bands die hun muziek zo fuzzy mogelijk uit de speakers willen laten blazen. Ty Segall, Mikal Cronin, Thee Oh Sees, Purling Hiss en ga zo maar door. Ze hebben elk hun eigen stijl en geluid, maar de gemeenschappelijke deler is de dikke laag gruis over hun geluid. Daar komt nog eens bij dat deze artiesten en bands ook nog eens buitengewoon productief zijn en, schijnbaar zonder enige moeite, zo twee a drie (goede) platen per jaar afleveren. Ook de psych-rock ’n roll band Spacin’ doet een duit in het Lo-Fi zakje met het album Deep Thuds. Hoewel de plaat het levenslicht al zag in 2012, verdient het album het om hier besproken te worden en we tellen ‘m alsnog mee bij de woord van het jaar verkiezing: Lo-Fi.Spacin’ is afkomstig uit Philadelphia, USA en bestaat uit gitarist en zanger Jason Killinger, bassist Sean Hamilton, gitarist Paul Sukeena en de vrouw van Killinger, Eva, op de drums. Jason Killinger is geen onbekende in het genre en hij bracht eerder platen uit met de band Birds Of Maya, die hij vormde met (o.a.) Mike Polizze (Puring Hiss). Met Spacin’ gaat hij nog een stapje verder en Deep Thuds is een album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om op waarde te kunnen schatten. Zeven rock ’n roll tracks met een eenvoudige en catchy basis, die door vuige en langgerekte gitaarsolo’s, spacey geluiden en een overdosis fuzz tot moeilijk te doorgronden nummers uitgroeien.
De basis riff van openingstrack ‘Empty Mind’ is erg recht toe recht aan, maar de band weet die riff wel vrolijk zes minuten vol te houden. Tekstueel gezien valt Killinger ook erg in herhaling en pas na vier minuten barst het gitaargefreubel los. Toch is dit nummer de perfecte opwarmer voor wat komen gaat en met het nummer ‘Some Future Burger’, een soundscape, is de psychedelische echt trip begonnen. De plaat vervolgt met ‘Wrong Street’, waarin de gitaar- en basfriff samen de ideale achtergrond vormen voor de gitaarsolo’s van onder andere Mike Polizze. Een nummer dat qua sound opvalt, is het swingende en op jungle/afrobeat gebaseerde ‘Oh, Man’. Een fris instrumental tussendoortje dat misschien wel het hoogtepunt van de plaat is. Daarna sluit de band de plaat af met het op sixties rock ‘n roll gebaseerde ‘Sunshine No Shoes’ en ‘Ego-G.
Lo-Fi rock ‘n roll liefhebbers kunnen Deep Thuds, als ze hun geld nog niet aan al die andere goede fuzzy platen hebben uitgegeven, blind aanschaffen. Naald in de groef, geluid goed hard en er dan lekker voor gaan zitten. Ga je voor een gelikte stadionrock productie, blijf dan ver uit de buurt van deze plaat. Je mist dan wel wat!
.jpg)
Headphone - RiotAlweer vijf jaar geleden debuteerde Headphone met het album Ghostwriter ....
.jpg)
Young Fathers - Tape Two Na TAPE ONE komt TAPE TWO . Qua namen voor hun releases houdt Young...