Tesseract - Altered State Recensie op Podiuminfo

2013-07-31 Wie denkt aan het genre djent-metal denkt al snel aan grote brute namen als Textures, Meshuggah en Periphery. Alles verwoestende poliritmische gitaar-riffs voorzien van een drumgeweld dat gelijk staat aan tien olifanten op een trampoline. Mocht er na dit muzikaal geweld dan nog iets van je trommelvliezen over blijven, dan zorgt een brute strot ervoor dat er ook aan gaat. Je kunt er geen touw aan vast knopen en daarom is het juist zo’n heerlijke muziek om je buren mee lastig te vallen. Dat dit genre niet persé altijd bruut en verwoestend hoeft te zijn bewijst TesseracT, een Britse formatie die het genre een zodanige twist geven dat je het haast nog tijdens een bezoek van je schoonouders op kunt zetten. Zet de koffie maar klaar, pak de koekjestrommel, want onlangs is hun tweede album Altered State verschenen.

Wat TesseracT zo anders maakt dan de rest is dat ze geen screams of andere zware vocalen gebruiken, maar puur afgaan op de clean vocals van Ashe O’Hara. Het is een betoverende stem die op zich wel te vergelijken is met de zuivere zang van Jake Veredika van Periphery, op de rustige momenten. De impact is een heel stuk minder explosief en is juist meer bedoeld om verpletterend te zijn. De nadruk ligt voornamelijk op stemming, atmosfeer, melodie en het experiment. Hoewel het hierdoor een stuk zweveriger klinkt, is het overduidelijk TesseracT. Zang en muziek sluiten uitermate goed op elkaar aan, een gegeven dat ze bij hebben moet stellen, aangezien de band een draaideursysteem kent wat betreft zangers. Voor iedere release hebben ze tot nog toe een andere zanger gehad en met Altered State zijn dat er dus vier, als je de EP’s Concealing Fate en het akoestische Perspective meetelt.

In het begin is de nieuwe sound van TesseracT wennen als je puur afgaat op de genregenoten en het voorgaande werk. Het zijn wat dat betreft meer magische muzikale landschappen, waarbij toevallig zo her en der een flinke berg zit in de vorm van een poliritmische begeleiding. In het meeste heftige geval zijn ze te vergelijken met de rustigere tracks van Textures als ‘Messengers’ en ‘Reaching Home’. Er is geen track die er echt boven uit steekt, je moet het als één geheel ervaren. Toch verdient de aangename verrassing in ‘Of Reality – Calabi-Yau’ en ‘Of Energy – Embers’ een vermelding vanwege de saxofoonsolo, wat alles net meer de lading van de diepere emotie dekt.

De titels verwijzen naar een wetenschap die zegt dat geen enkele energie verloren gaat, maar enkel van staat veranderd. Zowel op grote als op kleine schaal en dat hebben ze letterlijk doorvertaald naar Altered State. Je word meegenomen in een betoverend album dat alle kanten op gaat qua energie, maar heel duidelijk de vorm van TesseracT behoudt. Je zweeft weg en het maakt niet uit of je schoonouders of buren niet mee kunnen genieten. Dit is vooralsnog het grote geheim van djent waarvan je het beste kunt genieten met een dikke koptelefoon in een gigantische luierstoel.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Tesseract Label:Century Media