2013-08-02
Thee Spivs komen uit Engeland en hebben een heel duidelijke sound die invloeden trekt uit alle rock door de jaren ’50, ’60 en ’70 heen. Het klopt dat The Computers iets soortgelijks doen, maar Thee Spivs zijn wat consequenter in het doorvoeren van die sound. Denk hierbij aan een mix van The Clash, Ramones, maar ook The Jams. Alle typische rock zoals je die in een Engelse pub mag verwachten. The Crowds And The Sounds is hun derde album, waarbij ze goed laten horen naar hun invloeden geluisterd te hebben. De thematiek van het album is het gegeven dat veel mensen in Engeland nogal gemakkelijk over het weer praten. Niet alleen uit beleefdheid of om gemakkelijke stiltes te voorkomen, maar ook om niet hoeven te praten wat er daadwerkelijk om zich heen afspeelt. Dat is volgens Thee Spivs hypocriet als ze bekijken wat voor gekke en verschrikkelijke dingen mensen tegenwoordig allemaal doen om te ontsnappen aan alles. Dat terwijl andere mensen vaak de oplossing zijn tot je eigen problemen. ‘Let’s Talk About The Weather’ was zodoende bijna de titeltrack geworden. In de nummers komen onderwerpen als de social media en de nutteloosheid van een kunstopleiding aan bod. Allen geserveerd met een positieve insteek, wat het dan toch een zonnig geheel maakt.
Doordat de mannen precies weten hoe ze moeten klinken, klinkt het The Crowds And The Sounds veel van hetzelfde. Dat hoeft niet per sé slecht te zijn, want voor een band als AC/DC is dat juist de succesformule. In dit geval kan het dat half uurtje dat ze er over doen net iets te lang zijn. Het is aanstekelijk, maar als je de eerste drie liedjes hebt gehoord word het vrij voorspelbaar. Goed, een saxofoontje vult de titeltrack aan, verder klinkt het niet veel anders. ‘Weathered Men’ is zodoende een aangename afwisseling. Het is een langzamer, semi-akoestisch nummertje dat net genoeg is om er voor te zorgen dat het album niet tot achtergrondmuziek degradeert.
‘Mickey Pearce Waved Goodbye’ ligt dan vervolgens weer lekker in het gehoor, met zijn hoekige gitaar riff en pompende baslijn. Het doet in zekere zin denken aan ‘Bonzo Goes To Bitburg’ van de Ramones en is net iets meer catchy als de rest. De tracks daarna vallen weer terug op het vertrouwde recept; jolige pubpunk-liedjes die allen rond de twee en een halve minuut klokken. Afsluiter ‘Mozart’s Locked Away’ is overigens nog een vermelding waard, omdat hier zanger Ben Edge enkel nog met een akoestische gitaar te horen is. Een onverwacht sterke afsluiter voor een album dat verder gewoon vermakelijk is, zonder dat het blijft hangen. Meer dan dat hoeft het voor Thee Spivs ook niet te zijn, zolang ze er maar plezier aan hebben. Hun liefde voor dit soort muziek spat er goed vanaf en is volledig doordrenkt in alle liedjes op deze release.
.jpg)
UK Decay - No Hope For The DeadVoordat de mannen van bands als Boysetfire en Refused nog maar überhaupt...
.jpg)
Zbonics - Time To Do Your Thing Mochten er mensen zijn die na het lezen van deze recensie of het beluisteren...