2013-08-01
Voordat de mannen van bands als Boysetfire en Refused nog maar überhaupt dachten aan muziek maken, was er blijkbaar al een band die werd bestempeld als post-punk. UK Decay om precies te zijn. Ze worden zelfs gezien als de “the godfathers of post-punk”, een genre dat zich typeert door een meer kunstige en experimentele aanpak. In plaats van maar immer recht door zee te zijn met het herhalen van simpele akkoorden in de stijl van Ramones, werd het tijd voor iets anders. De hele blauwdruk van punk werd onder handen genomen en UK Decay stond daarbij aan de voorhoede. Ze hebben het geluid voor een genre bepaald met één album en een hoop singles, waarna ze voor een flinke tijd verdwenen. Na een afwezigheid van dertig jaar zijn ze niet terug uit nostalgische overweging, maar omdat ze vinden dat ze iets te zeggen hebben. Dat doen ze dus op New Hope For The Dead.“Er is voor ruim drie of vier generaties aan muziek, sinds we uit elkaar zijn, maar niemand heeft echt de ballen gehad om tegen een wereld van emotieloosheid, discriminatie en totalitariteit aan te schoppen,” aldus zanger Abbo. Het album kaart dan ook een breed spectrum aan onderwerpen aan, van de ontwrichte staat van de samenleving tot aan een gebrek aan betrokkenheid van de jeugd van tegenwoordig en de aantrekkingskracht tot alles wat ons alleen maar pijn doet. De vorm waar ze dit in gieten is identiek aan die van toen, zelfs de productie draagt die nostalgische sfeer. Dat is knap, om na al die jaren nog trouw te zijn gebleven aan je geluid en je verder niks aan te trekken van wat er vandaag de dag allemaal speelt qua muziek.
Blijkbaar is het hip om als oude punkband weer uit je graf op te staan. Niet alleen oude bands doen dit overigens, eerder genoemde acts als Boysetsfire en Refused hebben hier een handje van. Grote voorbeeld is natuurlijk Black Flag, dat dit jaar weer de tourbus uit het stof heeft gehaald. Weliswaar in twee vormen, maar dat mag het genoegen om in het verleden te duiken niet drukken. Een grote aanfluiting blijft echter nog altijd de Sex Pistols op Lowlands in 2009. De grote vraag is wie er uiteindelijk blij van moeten worden dat een stel oude knarren nog relevant probeert te zijn.
Dat zijn de punkrockers van toen, van 1980, met die snak naar nostalgie. Die krijgen precies wat ze toen ook kregen. Wie anders kan het weerstaan om bijna zes minuten lang naar de jammerende valse zang van Abbo te luisteren, op een zwaar eentonige riff tijdens ‘Revolutionairy Love Song’? Hetzelfde geldt voor de irritante baslijn in ‘Shout’, of de gitaar in ‘Heavy Metal Jews’ die in herhaling valt. Experimenteel is het zeer zeker, maar bovenal langdradig. Het vergt veel geduld om er door heen te komen. Leuk en aardig dat ze iets te zeggen hebben, maar dit stel jammerende bejaarden is gewoon niet meer serieus te nemen.
.jpg)
Peter Bruntnell - RetrospectiveCompilaties zijn altijd lastig te recenseren. De liedjes zijn vaak uit hun...
.jpg)
Thee Spivs - The Crowds And The Sounds Thee Spivs komen uit Engeland en hebben een heel duidelijke sound die...