Tom Odell - Long Way Down Recensie op Podiuminfo

2013-07-23 Een grote megahit, dat had Tom Odell nodig om in de muzikale schijnwerpers te verschijnen en een vooraanstaande muziekprijs op zijn conto te schrijven. Even later velden de eerste criticasters reeds hun spijkerharde vonnis over de geesteskindjes van de nog maar 22-jarige Brit. Alhoewel hem immers de BRIT Critics’ Choice Award ten deel viel, werd zijn debuutalbum Long Way Down onlangs hevig bekritiseerd. Onder andere getuige de ‘0 sterren’ die een enigszins cynische muziekrecensent van het Britse muziekmagazine NME Odell’s album onlangs toebedeelde. Haat en liefde liggen als vanouds kort bij elkaar. De een droomt weg bij Odell’s zoete klanken terwijl de ander zich mateloos lijkt te irriteren. Toch lijkt Odell niet alleen schreeuwende tienermeiden aan zijn fanschare te willen binden. Hoewel Long Way Down volstaat met overwegend zoete pianodeuntjes, probeert hij namelijk ook venijnig uit de hoek te komen om zowaar zijn ‘rock n’ roll’ kant te tonen.

Je moet het afgelopen jaar natuurlijk wel voortdurend met je handen over je oren gelopen hebben mocht je de oorwurm, die ‘Another Love’ ongetwijfeld genoemd mag worden, nog niet gehoord hebben. Die ene sterke single bracht hem zelfs naar Pinkpop, waarop hij op zondagmiddag een onderhoudende set afleverde, die desondanks niet over de gehele lengte wist te boeien. Hetzelfde is de vraag met betrekking tot zijn langverwachte debuutplaat. Zou Odell met zijn pianopop immers wel een album lang kunnen blijven boeien? Tweede single van het album ‘Hold Me’ voorspelt wat dat betreft weinig goeds. Het klinkt allemaal wat steviger, het tempo wordt wat opgeschroefd en alhoewel het eindresultaat niet slecht is komt ‘Hold Me’ wat onnodig wild over en wordt daarnaast gekenmerkt door een tamelijk vervelend repetitief refrein.

Qua songmateriaal schippert Long Way Down dan ook een beetje. ‘Can’t Pretend’ kan zich wel nog meten met ‘Another Love’ en kent voornamelijk in het voortdurende gebruik van de gospelachtige koortjes een spanningsverhogend element. Het mierzoete ‘Grow Old With Me’ is een onvervalst ‘blijf-bij-mij-tot-in-de-eeuwigheid’ nummer dat zowaar nog net een voldoende scoort, terwijl ‘Supposed To Be’ juist een tamelijk kinderlijk karakter bezit. Soms bekruipt je namelijk het gevoel naar een verongelijkt jongetje te luisteren in plaats van naar de toch wel degelijk volwassen Odell. Die uiteindelijk overigens wel lijkt te berusten in zijn aanvankelijk zo diepe teleurstelling in de liefde. Gelukkig maar. Met ‘I Know’, ‘Senses’ en ‘Till I Lost’ worden immers wel weer, stuk voor stuk, ruime voldoendes bijgeschreven op het rapport van de Brit.

Als je ‘Another Love’ als referentiekader hanteert zal Long Way Down flink tegenvallen. Zo sterk wordt het bijna nergens meer. Odell blaast je als luisteraar allesbehalve omver en helaas prijken steengoede nummers naast mindere goden. 0 sterren, dat verdient de getalenteerde muzikant echter absoluut niet. Feit blijft echter dat de jonge Brit ook ons nog niet volledig overtuigd heeft van zijn kunnen. Daarvoor is Long Way Down kwalitatief te wisselvallig. Dat Odell een eendagsvlieg zou zijn kan echter uitgesloten worden. Als je pas 22 bent, een opleiding moderne muziek in je zak hebt en dan reeds een song als ‘Another Love’ kunt voortbrengen, dan moet de rest haast wel vanzelf komen.

Recensent:Mick Claessens Artiest:Tom Odell Label:Sony Music