2013-07-16
Dit jaar bestaat het Amerikaanse Jimmy Eat World alweer twintig jaar. Ooit begonnen als bandje dat experimenteerde met punk en emocore, evolueerden ze langzaam maar zeker tot een breder georiënteerde band. Flirts met eerdergenoemde genres bleven hier en daar aanwezig, maar grotendeels klonk de band meer en meer mainstream. De grote omschakeling kwam in 2001, met het album Bleed American. Later dat jaar werd die titel vervangen door de bandnaam. Hij zou na de aanslagen van 11 september te beladen kunnen klinken. De single 'The Middle' werd een wereldhit, de band kreeg ineens wereldwijde airplay en vulde met gemak de grotere zalen. Helaas heeft de band dit succes nooit meer kunnen evenaren, alhoewel de vaste fanbase nooit van haar zijde is geweken.Dit jaar verscheen hun achtste studioplaat Damage: een conceptplaat over de consequenties van een liefdesbreuk. Het is één van hun meest consistente albums en de songs vormen een vloeiend, uptempo geheel. Lange nummers ontbreken en het aantal ballads is tot een minimum teruggedrongen. Betekent dat dan ook dat het een goede plaat is geworden? Ja en nee.
Jimmy Eat World is een band die al jaren niet echt meer weet te verrassen. Alle melodieën en gitaarakkoorden lijken al eens eerder gebruikt te zijn (door de band zelf, welteverstaan!) en tekstueel is de originaliteit ook ver te zoeken. Toch moet je de band wel credit geven voor het feit dat ze na al die jaren nog steeds vooral als zichzelf klinken en een zeer herkenbare sound hebben ontwikkeld, die je al na enkele seconden herkent.
Vooral de sterke samenzang tussen James Atkins en Tom Linton vormt sinds jaar en dag de basis van de bandsound.
Songs als 'Appreciation', 'Damage' en de leadsingle 'I Will Steal You Back' zijn gewoon lekker in het gehoor liggende popliedjes. 'Book Of Love' en 'You Were Good' zijn anderzijds een welkome afwisseling op het eenkleurige karakter van de rest van de plaat. Laatstgenoemde heeft een lo-fi feel waardoor het meteen een stuk minder gelikt klinkt dan de rest van het recente oeuvre van de band.
De plaat luistert van begin tot eind lekker weg en kakt nergens in, maar weet ook nergens de luisteraar beet te pakken of te verrassen. Meer dan ooit klinken de songs als een herhalingsoefening. Het zijn de pakkende melodieën, de sterke samenzang en de goede flow van het album, dat het cijfer naar een krappe voldoende tillen. Meer zit er niet in.
.jpg)
Hardsoul - HardsoulDe gebroeders Van Bueren brengen na 15 jaar dan eindelijk hun debuutalbum...
.jpg)
Rebellious Spirit - Gamble Shot Er zijn legio voorbeelden van bands die het niveau van hun debuutalbum nooit...