2013-08-27
”Hey, maggots! Get off my turf, I wrote shit like this five years ago!’’ Zelfkennis valt Jetplane Landing niet te ontzeggen. De band leek tegen het einde van de jaren nul op het kerkhof te eindigen met veel andere Britse post-hardcorebands als Million Dead, Hundred Reasons en Reuben, maar is na zes jaar muzikale stilte toch weer boven komen drijven. Don’t Try het vierde album van de band, doet verlangen naar de post-hardcore tijden van weleer. Jetplane Landing is een lokale supergroep en binnen een kleine scene een wereldband. De Noord-Ieren kwamen in 2001 hard binnen met debuut Zero for Conduct. Twee jaar later werd de bezetting van de band versterkt met lokale held Cahir O’Doherty (o.a. wijlen Fighting With Wire) en klonk de band op Once Like A Spark afwisselend als At The Drive In, Biffy Clyro en Rage Against the Machine. Die trend werd met album drie, Backlash Cop uit 2007, ruw doorbroken. Het geluid werd funky, neigend naar jazz-rock, waar leadzanger Andrew Ferris steeds meer rap en spoken word probeerde te benaderen.
Zes jaar later is de experimenteerdrang enigszins bekoeld. Don’t Try is tien nummers lang stevig rocken. Geen ballades om af te leiden, hooguit het iets meer popgeoriënteerde ‘My Radio Heart’ dat de flow doorbreekt. Ferris’ zang houdt nog steeds het midden tussen zang, rap en spoken word, terwijl de riffs van O’Doherty sterk doen denken aan zijn gitaarwerk bij Fighting With Wire. Daarachter houden de gebroeders Jamie (bas) en Raife (drums) Burchell de boel bij elkaar.
Het resultaat mag tegenwoordig minder experimenteel zijn, Jetplane Landing maakt nog steeds geen recht-toe-recht-aan rocknummertjes. De invloeden van At The Drive-In, Helmet en Fugazi zijn duidelijk te horen, zonder dat het een slap aftreksel wordt. Daarnaast zijn bands die zoveel gedreven en energieke riffs op één album weten te vangen tegenwoordig betreurenswaardig schaars. Luister bijvoorbeeld naar ‘Cheapskate Tricks For Worn Down People’, ‘Beat Generation, Ha!’ en ‘Walls Of Derry’ en durf dan nog te beweren alsof het niet voelt alsof je de fijnst mogelijke klap in je gezicht krijgt.
Zoals gezegd, lange tijd leek het erop dat Jetplane Landing door al die andere lokale wereldbands mee het graf in was gesleurd. Maar laten we heel erg blij zijn dat de doodverklaring voorbarig was.
.jpg)
Eefje de Visser - Het IsTwee jaar na het (door pers en collega's) geprezen debuut De Koek brengt...
.jpg)
Pale Grey - Best Friends Zo nu en dan poneert iemand de stelling dat alles in de muziek al gedaan is....