2013-09-09
Sensationeel waren ze, toen ze tien jaar geleden voor het eerst op Lowlands stonden. Niet zozeer vanwege de muziek, die overigens prima was, maar vooral vanwege de verschijning op het podium. Zo’n vijfentwintig mensen, muzikanten en koor, uitgedost in witte gewaden, onder leiding van de bevlogen frontman Tim DeLaughter. Een soort gospelkoor dat uitbundige, bombastische muziek maakte met hippie-achtige, uiterst positieve teksten. DeLaughter speelde aanvankelijk in de indieband Tripping Daisy, maar toen gitarist Wes Berggren overleed aan een overdosis wilde hij iets anders. Hij richtte The Polyphonic Spree op, met als doel het uitdragen van een positieve boodschap. Hij liet zich inspireren door de muziek uit zijn jeugd, zoals die van The Beach Boys en The 5th Dimension.
In 2002 verscheen het eerste album van The Polyphonic Spree, The Beginning Stages Of… en in 2004 volgde Together We’re Heavy. Dit album bracht de band het jaar daarna opnieuw naar Lowlands, deze keer gekleed in lichtblauwe gewaden. In 2007 verscheen nog the Fragile Army, maar daarna werd het stil rond The Polyphonic Spree. Totdat er vorig jaar opeens een Kerstalbum van de groep verscheen en nu is er dus ook een echt nieuw album.
Het meest opvallende verschil tussen Yes, It’s True en zijn voorgangers is het feit dat de zang van DeLaughter meer naar voren is geschoven. In het verleden werden de meeste zangpartijen door het hele koor gezongen, waarbij DeLaughter dan net iets harder in de mix zat dan de rest. Op Yes, It’s True horen we echter vooral DeLaughter, met zo nu en dan wat ondersteuning van het koor. De stem van DeLaughter lijkt nogal op die van Flaming Lips-frontman Wayne Coyne en hierdoor doet The Polyphonic Spree op Yes, It’s True meer aan The Flaming Lips denken dan voorheen.
De gelijkenis met de stem van Wayne Coyne is vooral duidelijk in de sterke nummers ‘Carefully Try’ en ‘You’re Golden’. Deze beide nummers zijn aan de rustige kant, maar The Polyphonic Spree kan ook stevig rocken. Luister bijvoorbeeld maar eens naar ‘Heart Talk’, de lekkere albumopener ‘You Don’t Know Me’ en afsluiter ‘What Would You Do’, met zijn beukende drums.
The Polyphonic Spree levert met Yes, It’s True opnieuw een prima album af, maar wie de band ooit live zag, weet dat die ervaring nooit op een album gevangen kan worden. Laten we daarom hopen dat de band nog eens een rondje langs de Europese zomerfestivals komt doen.
.jpg)
Outfit - PerformanceDe schrijver van dit stuk heeft er inmiddels exact twintig jaar als...
.jpg)
Eefje de Visser - Het Is Twee jaar na het (door pers en collega's) geprezen debuut De Koek brengt...