2013-09-04
Enigszins geheimzinnig is het wel. Wie noemt zijn band nou Rah Rah? Dat kán namelijk heel vervelend uitpakken, zeker voor (toekomstige) concertgangers. Je zult maar als irritant en kinderachtig afgeschilderd worden door een stel onwetende vrienden. Ter illustratie: “Trouwens, van wie is dat concert waar je vanavond heengaat?’’.‘’Rah Rah…’’. ‘’Ja ja…, Haha.. Kinderachtig hoor, ik ga écht niet zitten raden, van wie is dat concert?”. Vergezocht wellicht, maar niet geheel ondenkbaar natuurlijk. Daar hebben de Canadezen echter maling aan. Terecht ook. Ondanks hun ietwat geheimzinnige - en mogelijk irritatieopwekkende - naamgeving prijken onder andere de titels ‘Beste nieuwe Canadese band’ en ‘Beste nieuwe alternatieve Canadese band’ op de erelijst van het gezelschap. Alhoewel de toegankelijkheid over het algemeen ruimschoots gewaarborgd blijft, is het inderdaad een tikkeltje alternatief wat de band laat horen. Diegenen die bij het horen van de naam Rah Rah een zweverig dreampopbandje verwacht hadden komen bedrogen uit. Het zestal laat op hun derde langspeler The Poet’s Dead namelijk een breed geluid horen dat soms stevig schuurt, bij tijd en wijle onmiskenbaar powerpop-achtig klinkt, de ene keer weer tamelijk folk- of countryachtig is en de andere keer juist weer behoorlijk lichtvoetig aandoet. Voornamelijk de constante veranderingen tussen hoofdvocalisten weten het songmateriaal verfrissend te houden. In plaats van een enkele leadzanger heeft Rah Rah namelijk maar liefst drie hoofdvocalisten in de gelederen.
Het album start voortvarend met ‘Art & A Wife’, waarop het begeren van een gestructureerd leven centraal staat. De roep naar een ‘huisje, boompje, beestje’ bestaan loopt over in het sterke ‘Prairie Girl’, dat wordt ingekleurd door het fijne stemgeluid van Erin Passmore. Het lekker rockende nummer bevat een heerlijk opzwepend tempo en een goed refrein, en is daarmee een van de uitblinkers. Het eveneens door Passmore gezongen ‘I’m A Killer’ ontvouwt zich op mooie wijze en behoort ook tot een van de albumhoogtepunten. Net als op opener ‘Art & A Wife’, is Marshall Burns op ‘First Kiss’ de zanger van dienst. De nummers die hij vocaal voor zijn rekening neemt kenmerken zich over het algemeen door een ietwat hoger folk-gehalte, alhoewel op ‘First Kiss’ aan het einde ook de rockregisters flink opengetrokken worden.
Hetzelfde is het geval op ‘20s’, waarop de vocalen van Kristina Hedlund op fraaie wijze licht verdrinken in het opdoemende rockgeweld. Multi-instrumentaliste Hedlund heeft dan weer een ontwapende onschuld in haar stem die vooral tijdens het degelijke ‘Run’ duidelijk naar voren komt. The Poet’s Dead is dan ook een uiterst onderhoudend album met enkele positieve uitschieters. Het is echter moeilijk om razend enthousiast te worden van het zestal. Daarvoor heeft het geheel waarschijnlijk toch een iets te vrijblijvend karakter. Toch is het knap dat de band, ondanks de constante wisselingen in stijl en hoofdzang, telkens met verve haar eigen karakter weet te behouden.
.jpg)
Witherscape - The InheritanceWie iets met Zweedse melodieuze deathmetal heeft, kent ongetwijfeld Dan...
.jpg)
Outfit - Performance De schrijver van dit stuk heeft er inmiddels exact twintig jaar als...