2013-08-26
Ooit vormden ze Do Not Run, We Are Your Friends en speelden ze in het voorprogramma van And So I Watch You From Afar. Tegenwoordig is de band in bezetting iets terug geschaald, is de naam veranderd naar Mannheim en klinken ze als een zwaarlijvig And So I Watch You From Afar. Hoe vier Hollandse heren je helemaal kapot beuken op hun debuut Super-Empowered.Ooit de film Irréversible gezien? De gitzwarte Franse film draait om een verkrachting. Onder de verkrachtingsscène heeft de regisseur een geluid met dusdanig lage frequentie gemonteerd dat die alleen onderbewust door de kijker wordt geregistreerd en een misselijk gevoel opwekt. Dat in combinatie met de ronduit gruwelijke beelden deed menig filmbezoeker tien jaar geleden walgend de bioscoopzaal verlaten. De opening van Super-Empowered roept eenzelfde, maar godzijdank minder extreem, naargeestig gevoel op.
Opener ‘Beast’ opent als een alarm op vrijwel lege batterijen. Een zwaar en zeurderig geluid, dat al snel bijval krijgt van zware gitaren en donderende drums. Je voelt je een lief zeehondje dat woest door elkaar wordt geschud door een bloeddorstige orka. Vijf minuten lang beuken gitaren, drums en verstoorde saxofoon op je in. Je blijft gedesillusioneerd achter, je afvragend wat er net over je heen is gedenderd, als ‘The Filth’ met een snelle riff voor de tweede muzikale opdonder.
Pas bij ‘Hometown’, het vijfde van de acht nummers, krijg je als luisteraar enigszins de kans om op adem te komen. De riffs zijn nog steeds zwaar, en even daarvoor hebben ‘Watcher’ en ‘Predator’ je eigenlijk al tegen de touwen gewerkt, maar deze klappen schakelen je niet uit. Het is uitstel van executie. ‘Trojan’, een bijna liefdevolle soundscape, laat je nog wat langer bont en blauw geslagen uitpuffen. In de flow van het album, merk je deze rustpauze echter nauwelijks op. De zware tracks hebben je uitgeput.
Afsluiters ‘Invisibility’ en ‘Zugzwang’ verlossen je uit je lijden. Twee keer een dikke vijf minuten van het beproefde recept; beukende gitaren, drums als donderslagen en gefreakte saxofoon. Het debuut van Mannheim is zwaar en donker. Het is compromisloos, overrompelend en weinig genuanceerd. Dat is bij vlagen genieten, maar na veertig minuten ben je als luisteraar wel helemaal leeg. Als dit album een film zou zijn, zou de zaal op het einde niet helemaal meer vol zitten.
.jpg)
Bart van der Lee - Ballads For The Heathens Or DyingDe Utrechtse singer-songwriter Bart van der Lee groeide als kind op in...
.jpg)
Tony Touch - The Piece Maker 3: Return Of The 50 MC`s In de beginjaren van de hiphop waren mixtapes nog fysieke cassettebandjes met...