2013-09-19
Het heeft even geduurd, maar vijf jaar na het uitbrengen van Ode To J. Smith is het Schotse Travis terug met een nieuwe studioplaat. Dat de band die relatief stille periode (zanger Fran Healy bracht bijvoorbeeld een solo album uit) echt nodig had blijkt wel uit de uitspraak van bassist Dougie Payne; ” You stay away as long as it takes, so you feel that hunger and desire to get back to it same as you did at the start.”. We mogen op de zevende langspeler Where You Stand dus gerust een geïnspireerd Travis in topvorm verwachten. Het album trapt af met ‘Mother’ dat dromerig opent en vervolgens overgaat in een uptempo popsong. Het steekt gelaagd in elkaar en als vanouds is er een prima refrein dat goed blijft hangen. Dat sterke refreinen tot het handelsmerk van de band behoren blijkt uit het merendeel van de songs. Hiernaast zorgt ook de weemoedige, breekbare stem van Fran Healy voor een vertrouwd geluid. Meteen schuilt hierin het grootste gevaar. Het album is namelijk niet heel verrassend. De afwisseling die er is zit hem voornamelijk in het instrumentarium, waar het ene moment de piano de basis vormt en het andere moment de akoestische gitaar. Soms rockt het wat meer, zoals bij het `90`s klinkende ‘On My Wall’ en dan is het juist weer wat intiemer zoals bij het absolute hoogtepunt, het verstillende ‘Boxes’.
Helaas pakt die subtiele afwisseling niet altijd even goed uit. Zo is ‘Another Guy’ nogal eentonig en lijkt het doelloos voort te kabbelen. Ook ‘Warning Sign’ is wat voorspelbaar en het opvolgende ‘A Different Room’ weet zich ook niet aan deze mindere fase op het album te onttrekken. Het sterke aan Travis is echter wel dat ze nooit door de ondergrens zakken.
Sterk is ook de wijze waarop de band ook op Where You Stand geloofwaardigheid weer aan radiovriendelijke popsongs weet te koppelen. De teksten hebben inhoud en door de indringende stem van Healy , die meer dan ooit de uitersten van zijn stem opzoekt, geloof je ieder woord. Een goed voorbeeld hiervan is de sterke titeltrack, maar ook het eerdergenoemde ‘Mother’ en het frisse ‘Reminder’.
Ondanks een paar mindere songs is Where You Stand een goede plaat die zeker in de herfst nogal wat draaibeurten zal krijgen, want ook dat is vertrouwd aan deze nieuwe van Travis; echt een vrolijke boel wordt het nooit.
Foy Vance - Joy Of NothingBij het horen van de eerste vocale klanken van Joy Of Nothing zou je niet...
The Goo Goo Dolls - Magnetic 'Wie eind jaren ’90 (al) naar muziek luisterde, kan het niet gemist hebben....