2013-09-03
Bij het horen van de eerste vocale klanken van Joy Of Nothing zou je niet direct zeggen dat de roots van singer-songwriter Foy Vance in Noord-Ierland liggen. Afgaande op zijn tongval had de beste man net zo goed uit de Verenigde Staten kunnen komen. Dat blijkt echter geen ongegronde gedachte. Als zoon van een predikant was Vance in zijn jonge jaren namelijk genoodzaakt om naar Amerika te verhuizen, om na enkele jaren wederom in Noord-Ierland, Londen en de Schotse Hooglanden neer te strijken. In Europa begon hij zijn wereldse ontdekkingen voor het eerst te verpakken in muziek. Met zijn ietwat Amerikaanse aandoende (stem)geluid lijkt echter vooral die periode in de Verenigde Staten enige weerslag op zijn muziek gehad te hebben. De Noord-Ier onderscheidt zich dan ook voornamelijk op vocaal gebied, hij is namelijk een zeer begenadigd zanger en bovendien meer dan alleen een man met gitaar/piano. Het zeer energieke en rijk georkestreerde openingsnummer ‘Closed Hand, Full Of Friends’ illustreert dat bij uitstek. Zowel vocaal als instrumentaal wordt veelvuldig naar climaxen gezocht. In de coupletten wordt aan de hand van rustig gitaargetokkel of pianospel opgebouwd om tijdens de refreinen - in het bijzijn van de nodige strijkers – flink uit te pakken. Het karakteriseert de sterke dynamiek en meeslependheid die kenmerkend zijn voor het gros van de nummers.
Dat betekent echter niet dat Vance constant de longen uit zijn lijf schreeuwt of voortdurend voor de weg der uitbundigheid kiest. Onder andere het titelnummer heeft een wat ingetogener karakter, terwijl vooral ‘It Was Good’ en ‘Paper Prince’ een wat geijkter singer-songwritergeluid laten horen, maar daardoor wel beduidend minder uit de verf komen. Het overgrote deel van de nummers op Joy Of Nothing heeft echter wel dat uitbundige karakter. Dat zit hem echter niet uitsluitend in de dynamiek of rijke instrumentatie, maar tevens in het gevoel dat de singer-songwriter overbrengt. Voornamelijk de energieke nummers bezitten namelijk een sterke overtuigingskracht.
Ten slotte mag ook het benoemen van de gastmuzikanten niet ontbreken. Het duet ‘You and I’ met de Amerikaanse ster Bonnie Raitt is wat aan de zoete kant en had in samenzang en vorm iets spannender gemogen. Het tempo blijft – in tegenstelling tot de meeste andere songs – te lang hetzelfde waardoor het lijkt het alsof het nummer niet volledig tot wasdom heeft kunnen komen. Daarnaast is ook Ed Sheeran te gast. Het Britse muziektalent draagt zijn steentje bij op afsluiter ‘Guiding Light’. Alhoewel zijn bijdrage redelijk summier is, is het wel een mooie en bovenal meeslepende afsluiter van het album.
Maar liefst zes jaar na debuutalbum Hope kunnen de fans van Vance met Joy Of Nothing eindelijk weer genieten van de meeslepende, emotievolle en dynamische popmuziek van de Noord-Ier. Daarnaast zal Vance met deze plaat ook de nodige nieuwe zieltjes voor zich winnen. Daar zou een mooi georkestreerd singer-songwriterplaatje als dit immers wel voor moeten kunnen zorgen.
.jpg)
Revamp - Wild CardFloor Jansen behoort al jaren tot de beste rockzangeressen die ons...
-2.jpg)
Travis - Where You Stand Het heeft even geduurd, maar vijf jaar na het uitbrengen van Ode To J. Smith...