2013-09-04
De Wu-Tang Clan is een van de grootste, bekendste en meest invloedrijke groepen in de hiphopmuziek. Dit jaar wordt hun klassieke album Enter The Wu-Tang (36 Chambers) twintig jaar oud. In die twintig jaar is er logischerwijs veel gebeurd. De Clan heeft enige tijd eenzaam en torenhoog aan de top gestaan, hun krachten zijn langzaam afgebrokkeld en zo hier en daar was er nog een individueel succesje. Momenteel toert de Clan voor het eerst sinds tijden in de complete bezetting en trekken ze volle zalen. Binnen elk muziekgenre is er continue discussie over wie de beste muzikant is, maar een andere belangrijke discussie kan gaan over wie er in dat genre de meest onderschatte muzikant is. In de hiphop zou dan de naam van Clanlid Ghostface (met of zonder het achtervoegsel Killah) kunnen vallen. Redenen te over. Hij heeft nooit hitjes gehad, heeft ook nooit het nieuws gehaald wegens de randzaken waarmee rappers doorgaans het nieuws halen. Daartegenover staat dat hij een van de beste verhalenvertellers is. Ook heeft hij inmiddels tien albums uitgebracht, waarop hij continue kwaliteit leverde. Zijn constante, haast voorspelbare, prestaties maken dat er weinig pieken en dalen opgemerkt worden bij de rapper. Iets wat hem wat onzichtbaar maakte. Toch was er begin dit jaar een flinke piek. Met zijn recent verschenen tiende album, Twelve Reasons To Die, wist Ghostface, begeleid door Adrian Younge een fantastisch album te maken. Samen maakten ze de soundtrack voor een fictieve film én een bijbehorend begeleidend stripboek. In een extra superluxe uitgave van dit album zat ook de Brown Tape. Dat was een fysiek cassettebandje waarop producer Apollo Brown zijn interpretatie van het album gezet had. Deze Apollo Brown mocht zich namelijk uitleven op de originele vocalen van Ghostface en zijn gastrappers en wist elf van de twaalf oorspronkelijke nummers om te toveren tot een nieuw album. Nu is het bij remixen meestal zo dat deze minder zijn dan het origineel. Maar in dit geval is er geen sprake van remixen, de muziek is gewoon volledig anders. Het enige wat de twee albums verbindt zijn de geweldige vertelkunsten van Ghostface. Daar waar Younge een filmische, epische thematiek wist neer te zetten op zijn album, grijpt Apollo Brown meer terug op het oude Wu-Tang Clan geluid. Het is ongepolijst, rauw en ruw met een historisch kraakje her en der. En ook met deze beats en een volledig andere keuze aan samples komt het verhaal over het maffiahulpje Tony Starks en zijn rivalen van de DeLuca clan fantastisch tot zijn recht. Er was zoveel vraag naar deze versie, dat er uiteindelijk besloten is om deze ook gewoon op cd uit te brengen. Er is slechts een enkel minpunt te noemen en dat is dat Apollo Brown niet nog even de moeite en tijd heeft genomen om voor de cd-uitgave ook nog een interpretatie van het laatste nummer te maken. Met de Brown Tape-versie bestaat Twelve Reasons To Die ineens uit twee albums die totaal verschillend blijken, maar het beide verdienen om beluisterd te worden.
Twintig jaar verder blijkt de Wu-Tang Clan “Nuthing Ta F’With” en is Ghostface gewoon nog steeds een van de beste rappers. De originele versie van Twelve Reasons To Die is al door vele recensenten geprezen en er is nu dus nog meer van dit lekkers. Heb je trek in een frisse en hippere versie dan pak je de Younge versie, wil je wel de recente Ghostface, maar ook de sfeer van de oude Wu, dan pak je The Brown Tape.
U-God - The Keynote SpeakerTerwijl de Wu-Tang Clan dit jaar het twintigjarig jubileum viert van hun...
Postiljonen - Skyer Bands als The Naked And Famous komen uit Nieuw-Zeeland, maar dezelfde soort...