Tegenslag heeft vaak een positief effect op artistieke prestaties en het geval Alela Diane bevestigt dat. Het verhaal over haar scheiding van Tom Bevitori, gitarist van Wild Divine, zal ongetwijfeld terug te vinden zijn in één van de teksten. Mannen verlaten haar, maar ook zij maakt soms een einde aan haar relaties. Het laatste levert het prachtige titelnummer op: “I heard somebody say that the brightest lights cast the biggest shadows, so honey I got to let you go”. Om maar eens over opofferingsgezindheid te spreken.
Het zijn niet de teksten die hoop bieden. Het naargeestige maar kloppende statement – “You never know when it’s the last time” – in ‘The Way We Fall’ leunt op een prachtig arrangement. De fluiten brengen licht in de duisternis. Daarbij steekt de losse, melodieuze zangstijl van Diane een helpende hand toe. In de kampvuurliedjes komt haar stem veel meer tot haar recht dan op Alela Diane & Wild Divine. Niets zit Diane in de weg. Over het algemeen zijn haar stem en de gitaar de hoofdingrediënten, een uitzondering als ‘I Thought I Knew’ daargelaten.
Diane heeft het talent om met haar muziek beelden op te roepen van de bezongen gebeurtenissen. Ze neemt de luisteraar aan de hand mee naar ‘Hazel Street’. Muzikaal zijn de ontwikkelingen zo miniem dat je haar niet kwijtraakt. Concluderend is het goed dat Alela Diane terug is bij haar roots. Dat blijkt eens te meer bij ‘Black Sheep’, het nummer op About Farewell waarbij het meest sprake is van een bandsetting. Niet slecht, maar Diane is beter af zonder percussie. Zoals vaker het geval is bij platen met deze thematiek valt vanuit artistiek oogpunt te hopen dat ze nog veel tegenslag mag krijgen. Anderzijds wens je de maakster van dit soort albums alle goeds toe.
Gibonni - 20th Century ManDe Kroatische zanger Zlatan Stipišić Gibonni is al jaren zeer succesvol in...
U-God - The Keynote Speaker Terwijl de Wu-Tang Clan dit jaar het twintigjarig jubileum viert van hun...