White Lies - BIG TV Recensie op Podiuminfo

2013-10-06 White Lies heeft een droom. Die droom is niet langer om nu hits te scoren. De melancholieke Britten willen iets hogers bereiken. Iets tijdlozers. Iets waardoor ze over dertig jaar nog worden herinnerd. Waardoor duizenden Aziaten elk jaar de teksten van White Lies zingen. White Lies wil een karaoke-hit.

Dat is geen grap. We citeren zanger Harry McVeigh: “We proberen tenminste één nummer te schrijven dat, laten we zeggen, op een karaokemachine staat in 20-30 jaar tijd. Dat is de ambitie die we hebben.” Een nummer van White Lies in het rijtje ‘Paradise By The Dashboard Light’, ‘Don’t Stop Believing’ en ‘Sweet Caroline’. Dat zal met de nummers van de nieuwe plaat Big TV niet snel gebeuren.

Wat zijn namelijk de voorwaarden voor een karaoke-hit? Voorwaarde één is dat de hit een perfecte mix van fout en stiekem vermakelijk moet zijn. Zodat je, terwijl je een sarcastische toon veinst, tegen je vrienden in de karaokebar kunt zeggen: “Zou het niet lachen zijn als ik ‘Living on a Prayer’ ga doen, en dan heel erg extreem ga doen op het podium?” Als je eenmaal op het podium op je knieën jouw beste “Ooooooh, we’re half way there” in zet, droom je stiekem van zestigduizend man die meezingen. De muziek van White Lies is niet fout op die manier. Die is tamelijk serieus en zwaarmoedig. Doorspekt met melancholie en zwartgalligheid, die niet altijd even authentiek aandoet.

Voorwaarde twee is een meezingrefrein. Iets pakkends, dat zich in je brein nestelt en dat je zelfs na vijftien bier nog foutloos in een microfoon kunt spugen. Maar zelfs na een paar keer luisteren naar Big TV is het lastig om één zin of zanglijn uit de nummers op te rakelen. Hoe opener ‘Big TV’ ook al weer gaat? Dat ben je halverwege bij ‘Be Your Man’ alweer vergeten. Dat komt voor een groot deel omdat het postpunk/new-wave leentjebuur spelen al twee albums wordt gedaan door White Lies. Op Big TV is geen verrassend element te horen.

Voorwaarde drie is iets wat White Lies eigenlijk wil afzweren: een hit. De band wil niet op de covers van muziekmagazines prijken, maar zal toch een nummer zo populair moeten krijgen dat het over dertig jaar nog in trek is op de karaokemachine. Maar of singles als ‘There Goes Our Love Again’ of ‘First Time Caller’ zelfs maar de oude singles van White Lies doen vergeten is sterk de vraag. ‘Fairwell To The Fairground’, ‘To Lose My Life’ en zelfs ‘Bigger Than Us’ hebben meer om het lijf dan de huidige generatie liedjes.

Op Big TV doet White Lies helemaal niets nieuws. Daardoor doen ze ook niet zoveel verkeerd. De muziek is nog steeds zwaar, sterk leunend op invloeden als Editors en Joy Division en de teksten zijn nog steeds niet bepaald opbeurend. Oude fans zullen niets mis vinden aan Big TV, maar nieuwe fans gaat het White Lies niet opleveren. En waarschijnlijk ook geen karaokepubliek.

Recensent:Jelger Woudstra Artiest:White Lies Label:Polydor