2013-09-27
In 2009 overleed drummer Jimmy Sullivan, binnen Avenged Sevenfold ook wel bekend als The Rev. In het creatieve proces van muziek maken liep de band zodoende tegen hetzelfde probleem aan als Metallica, ruim twintig jaar geleden. Het grote creatieve brein binnen de band is dood, wat nu? Hij was voor Avenged Sevenfold wat bassist Cliff Burton voor Metallica was; heer en meester van zijn instrument en wist daarnaast nummers in elkaar te zetten alsof het klassieke composities waren. Met het vorige album Nightmare wisten ze nog te teren op stukken waaraan hij meegeschreven had, net zoals Metallica dat kon met … And Justice For All. Toen ze het echter op eigen houtje moesten doen, was de volgende stap voor Metallica The Black Album. Dat was hun grote commerciële doorbraak, die ze ook veel fans gekost heeft. Eenzelfde patroon is te ontdekken op het nieuwe album van Avenged Sevenfold, genaamd Hail To The King.Op internet hebben ze het al zwaar te verduren. Veel mensen bekritiseren dit nieuwe album als zijnde een heropname van Metallica’s doorbraakalbum. Je kunt ze geen ongelijk geven, want nummers als ‘Shepherd Of Fire’ en ‘This Means War’, lijken verdacht veel op ‘Enter Sandman’ en ‘Sad But True’. Of wat te denken van het loopje in de titeltrack dat veel weg heeft van ‘Thunderstruck’. Om nog maar te zwijgen van het Guns ’N Roses-afdankertje ‘Doing Time’. Iron Maiden komt weer om het hoekje kijken op ‘Coming Home’. De invloeden zijn onmiskenbaar en schaamteloos als blauwdruk gebruikt voor eigen materiaal. Zelf zeggen ze dat het een eerbetoon is aan deze klassiekers, maar dat wekt de vraag op: wanneer is het werkelijk te bestempelen als een eerbetoon en wanneer gewoonweg een vrij interpretatie van andermans werk?
Waar ze goed aan hebben gedaan is om dat te doen wat ze zelf muzikaal aan kunnen en niet proberen te doen wat Jimmy Sullivan deed. Ze hebben zich ervoor behoed een parodie van hun eigen verleden te worden. Dat is het ware eerbetoon aan de overleden drummer, want muzikaal gezien is deze ook moeilijk te evenaren. De wereldberoemde ex-drummer van Dream Theater Mike Portnoy moest er op het vorige album Nightmare aan te pas komen om zijn stukken in te spelen. De nieuwe drummer Arin Ilejay is overduidelijk van een andere slag en zit beter in zijn vel op deze manier.
Het is dapper dat ze voor deze richting gekozen hebben, want het is voor veel fans flink slikken. Hun sound is velen malen simpeler geworden, maar ook saaier. Veel tracks blijven hangen op één tempo, waardoor het de variatie en diepgang mist wat het voorheen zo interessant maakte. Ook wordt zanger M. Shadows flink beperkt in zijn kunnen, waarbij het voornamelijk aan sterke uithalen ontbreekt. Al met al is het een schaamteloze vrije interpretatie van andermans werk. Dit doen ze zeker niet verkeerd, maar het steekt schraal af tegen hun oude materiaal.
-1.jpg)
EF - CeremoniesWat kunnen ze eigenlijk niet in Scandinavië? Of het nu neoklassiek, ambient,...
.jpg)
MGMT - MGMT In 2008 debuteerde MGMT met het album Oracular Spectacular , dat in de...