2013-10-08
Turisas, dat zijn toch die Finnen die bekend staat om hun epische en bombastische folkmetal? Dat klopt, daar staan ze om bekend, maar ze willen laten horen dat ze meer te bieden hebben. Een dapper initiatief dat voor iedere band een aanmoediging verdiend, maar het risico met zich meedraagt dat veel mensen over de nieuwe stijl struikelen. Fans kunnen in dat op zicht slecht tegen verandering. In het geval van Turisas hebben ze er voor gekozen voor een minder metalen geluidje en vooral rauwer en “in your face” te zijn. Ook hebben ze deze keer er voor gekozen geen conceptalbum te maken, maar een reeks aan liedjes die op zichzelf staan. Het merendeel is nu zelfs erg persoonlijk en met momenten zelfs autobiografisch. Tevens moest het geheel gebaseerd zijn op hun live-energie, of zoals ze het zelf noemen, ”that TURISAS-largeness”. Sinds hun laatste album Stand Up And Fight hebben ze wat wisselingen in de band meegemaakt, vandaar dat we nu kunnen spreken van Turisas anno 2013. Of zoals de nieuwe plaat heet: Turisas2013.De titel is bij voorbaat al niet serieus te nemen. Het klinkt als een gouden middenweg in een overleg waarin ze het niet eens konden worden en dus gingen voor de naam zoals de muziek gebundeld stond in de map op iemands laptop. Waarschijnlijk zullen ze zich in dat opzicht voor een raadsel gestaan hebben, aangezien hun muziek een stuk diverser is. “Geen concept dus onder welke titel / noemer moeten we dit plaatsen?”, was waarschijnlijk de vraag die rond ging bij Turisas. Om te beginnen: synthetisch. Het komt heel erg gekunsteld over, zeker als er extra elementen worden toegevoegd. Wat heeft het vrouwelijke seksgekreun te zoeken in ‘Run, Bhang-Eater, Run’ te zoeken? Nu is dit verder een lollige track in het geheel, maar het laat wel even wenkbrauw rijzen.
Dit alles is lang niet zo episch of bombastich zoals we van de mannen gewend zijn. Het orkest klinkt nu niet meer als een geluidje uit een keyboard. De drums galopperen dan nog bijvoorbeeld in ‘Into The Free’ en afsluiter ‘We Ride Together’, maar het mist de werkelijke kracht waarmee je jezelf spontaan in een harnas hijst. Het klinkt erg kaal, helemaal als je het neerlegt naast oudere albums als The Varangian Way en Stand Up And Fight. Je zou kunnen zeggen dat het een sterk gefaket bombastisch element heeft. Zelfs de trompetten klinken alsof ze niet daadwerkelijk door iemand zijn ingespeeld. Wat te denken van het enge kinderkoortje dat even zijn kop opsteekt in de geinig betitelde ‘No Good Story Ever Starts With Drinking Tea’? Ze verdienen een compliment voor het experiment, maar hieruit blijkt dat de bombast beter af is met de volle dekking van een metalgeluid.
.jpg)
Bombus - The Poet And The Parrot Bombus vult het gat tussen Motörhead en Mastodon. Dat is precies wat ze...
.jpg)
New Found Land - New Found Land Na in korte tijd twee albums gemaakt te hebben, voelde de Zweedse Anna...