2013-10-15
De grote man achter Freedoms Reign is Victor Arduini. Iemand die de metal-community beter kent als oorspronkelijk gitarist en oprichter van Fates Warning. Hij is nu terug van weg geweest, nadat hij in 1985, na de release van The Spectre Within, weg ging bij Fates Warning. Dat is een hele tijd en de grote vraag is of iemand deze man überhaupt gemist heeft. Zijn vorige band heeft geen grote indruk achter gelaten en de kans is heel klein dat hij dat nu wel voor elkaar krijgt. Met het sefltitled album Freedoms Reign gaat hij terug naar het vroege geluid van Night On Brocken en The Spectre Within, maar voegt hij daar een vleugje Ozzy Osbourne aan toe. Ozzy doet zelf niet mee, maar de invloed is onmiskenbaar. Het heeft in alles een vibe van de metal uit het begin van de jaren ’80. Het resultaat is saai, veel van hetzelfde en onsamenhangend. In alles is het een groot samenraapsel van gitaarstukken, waardoor de nummers niet echt ergens naar toe werken of plotsklaps omschakelen. Wat wel knap is dat Victor Arduini zowel de leadgitaar en zang voor zijn rekening neemt. Qua zang heeft hij wel iets weg van een verkouden Ozzy Osbourne. Erg monotoon in het algemeen, maar draaglijk op de rustigere momenten. Draaglijk, niet meer dan dat. Tekstueel had hij het gerust bij mogen schaven, want het is bij vlagen behoorlijk cheesy. “Wanna believe in something, can’t believe it’s true, remembering all the fun things, they stopped happening to you.” is zo’n regel uit ‘Believe’. Het valt te betwijfelen of ze gebruik hebben gemaakt van Google Translate. Daarnaast is het allemaal erg cliché met onderwerpen als depressie en hoe om te gaan met veranderingen in het leven.
De eerste paar nummers zijn muzikaal nog goed te doen, die hebben er een lekker tempo inzitten en met name ‘Believe’ springt eruit. Het heeft iets weg van Volbeat, maar moet het vooral hebben van de muzikaliteit in de outro. De latere nummers op dit album doen er echter te lang over om er een eind aan te breien, vooral ‘Long Way’. Die song is heel langdradig voordat het überhaupt een beetje op gang komt, wat eveneens geldt voor ‘Looking Around’. Het bouwt niet op, maar schakelt ineens over naar een andere melodie. Het mist allemaal het gevoel, de passie. De nadruk met deze selftitled ligt sterk op het gitaarwerk, dat niet zo heel bijzonder is. Er gebeurt niets dat twintig jaar geleden niet al gedaan is, dus het is verre van een aanvulling. Zoals eerder al gezegd is de vraag heel groot of er vandaag de dag nog iemand hierop zit te wachten. Victor Arduini verstaat zijn vak van gitaar spelen, maar niet de kunst van het in elkaar zetten van sterke liedjes voor Freedoms Reign.
.jpg)
Magister Templi - Lucifer Leviathan LogosOp het gebied van heavy metal waren de tachtiger jaren misschien wel de...
.jpg)
Minotaurus - The Call Wanneer je geconfronteerd wordt met een Duitse band die volgens eigen zeggen...