2013-10-02
Pizza's zonder saus zijn een wandaad. Laten we dat even gezegd hebben. Zonder tomatensaus, oké, dat is tot daar aan toe. Je kunt een prima pizza maken met een witte saus, bijvoorbeeld met paddenstoelen. Maar een sausloze slice? Dat nooit. Raar begin van een recensie? Wellicht, maar de mannen van White Slice (aha!) roepen de recensent toch echt in hun persbericht op om een pizza zonder opsmuk en saus te consumeren. Dikke doei. Wat wel smakelijk is, is het album Antarctica, de diepgevroren variant van een debuut dat wordt gepresenteerd door de Nederlanders.
De Amsterdammers speelden stuk voor stuk al in meer en minder bekende bandjes die zich ophielden in het hokje waar de gitaren luid klinken en de stem gewassen wordt met whisky. Geen verwondering dus dat ook hier de distortion er enorm hard op gaat. Niet geheel onterecht, want de mannen maken op ongegeneerde wijze een enorme bak herrie. Negentien minuutjes maar duurt hun debuutalbum en in dat tijdsbestek krijgen ze het voor elkaar om liefst negen nummers te laten passeren. Voor de mindere snelle rekenaars: dat is ongeveer twee minuten per track.
Die bak met herrie is overigens prima in elkaar gezet. Met harde riffs, scheurende openingen, schreeuwerige zang en leuke, opvallende breaks op de drums weten de mannen een negental lekkere beuktracks neer te zetten. Dan mag je als recensent natuurlijk wel klagen over het feit dat het muzikaal misschien niet allemaal even hoogstaand is, maar dat is in dit geval totaal irrelevant. Je luistert White Slice niet voor het technisch vernuft, maar voor de agressiviteit. En daar wordt naadloos aan voldaan.
Toch zijn er twee duidelijke minpunten aan Antarctica. Het eerste is dat het album zo ontzettend rücksichtslos is opgenomen, dat er werkelijk geen adempauze is voor de luisteraar. Oftewel: het gebrek aan afwisseling is te afmattend voor de oortjes. De songs lijken vrij sterk op elkaar (op zich niet erg), maar er had een iets grotere bandbreedte gehanteerd mogen worden.
Tweede minpunt is de zang van vocalist Hugo, her en der veel te geforceerd klinkt, bijvoorbeeld op het einde van 'Crowbar the Hood'. Logisch, gelet op de verder prima rauwe stem van Hugo, maar die zou beter tot zijn recht komen als hij wat beter wist wat hij deed.
Desondanks is Antarctica een mooi visitekaartje van de nieuwbakken band. (Pizza)punt uit.
.jpg)
The Airborne Toxic Event - Such Hot BloodDe alternatieve rockband The Airborne Tocix Event uit Los Angeles is niet...
.jpg)
Yellowcard - Ocean Avenue Acoustic Heeft het er alle schijn van dat de muziekindustrie zich er nog steeds niet...