2013-11-20
Een jaar of drie geleden stapte ondergetekende een kroeg binnen in een legendarisch straatje in hartje Liverpool. Een trap naar een kelder met stofzwarte vloeren, een plafond van niet veel hoger dan twee meter en achterin een nis met een podiumpje. En dan te bedenken dat op dat podium de roots liggen van een van de meest invloedrijke bands uit de muziekgeschiedenis, The Beatles. Schuin aan de overkant van The Cavern Club staat een beeld van een jonge John Lennon tegen de gevel te leunen van The Cavern Pub, hier vind je een berg muziekhistorie en natuurlijk een podium voor Liverpoolse muziekscene. Op dat podium, op een steenworp afstand van de heilige grond van The Cavern Club speelde de Alkmaarse band Steed in 2012 op het International Pop Overthrow festival. Dat het viertal daar wist te overtuigen blijkt wel uit het feit dat Steed in 2013 weer op het affiche staat.Wanneer je het nieuwe album Tomorrow Is Never Ending hoort is het niet zo gek dat de Liverpudlian wel pap lusten van Steed. Hoe Hollands de band ook mag zijn, de rauwe Britpop van de heren doet anders vermoeden. Dat begint al bij de hoes waarop de heren in strakke pakken met witte schoenen en stropdassen contrasteren met het industriële karakter van de omgeving.
Tomorrow Is Never Ending klinkt met aanstekelijke songs als de single ‘Rollercoaster’ en ‘Free’, die sterk aan Oasis doen denken, lekker opgewekt. Toch bedriegt de schijn want het thema van het album is een stuk minder onbezorgd dan het lijkt. Het album gaat over een man, een vriend, die worstelt met de sleur van het dagelijkse leven en zijn hang naar sex, drugs en rock`n’roll. In elf songs sleurt zanger Alex Pasveer je mee door de achtbaan van emotie`s die het pad van de vriend kruisen.
Van zijn avonturen in ‘Rollercoaster’, naar het tegendraadse, uiterst dansbare ‘Seen The Light’, om vervolgens in ‘Come Clean’ en het aanstekelijke ‘Better Man’ geconfronteerd te worden met de onvermijdelijke problemen van zijn worsteling. Vooral de laatstgenoemde track weet zich door een bekend blazersloopje moeiteloos in je hoofd te nestelen. De heerlijke titeltrack is voorzien van een zuigende baslijn, een wederom uiterst strakke blazerssectie en het bezwerende geluid van het Hammondorgel. Samen met het iets meer ingetogen ‘Last Forever’ markeren ze de zoektocht naar het vinden van een oplossing voor de ontstane situatie.
Het mooie aan Tomorrow Is Never Ending is dat Steed de beladen thematiek op een bijna luchtige manier brengt. Hierdoor heb je niet het idee dat je naar een zwaarmoedig album zit te luisteren. Muzikaal gezien weet de band op perfecte wijze het kenmerkend rauwe Britse sfeertje neer te zetten. Steed maakt met Tomorrow Is Never Ending een plaat die niet zou misstaan als soundtrack voor een weekendje Liverpool.
.jpg)
Hamilton Loomis - Give It BackBluesgitarist Hamilton Loomis deelde op zestienjarige leeftijd al het...
.jpg)
Septaeder - Euler`s Promise Instrumentale rock is een gevaarlijk genre. Als band veroordeel je jezelf tot...