2013-10-22
Bluesgitarist Hamilton Loomis deelde op zestienjarige leeftijd al het podium met Bo Diddley. De twee werden vrienden en in een mentor rol leidde Didley Loomis het blueswereldje in. Gedurende de rest van zijn carrière poogde Loomis zijn oeuvre steeds verder te verbreden. Give It Back is daar het nieuwste resultaat van. Op het album vloeien blues, funk en popmuziek in elkaar over.Een voorbeeld hiervan is ‘High’. Met een funky drumritme, bluesy mondharmonica en een makkelijk meezingbaar refrein denkt Loomis een eigen stijl te creëren. Het nummer lijkt duidelijk geïnspireerd door Lenny Krevitz. Het geheel klinkt desondanks vlak. Het refrein is te simpel, de verschillende stijlen lijken langs elkaar heen te spelen en er gebeuren teveel dingen tegelijk.
Zo ook bij ‘Eternally’. Het nummer lijkt eerst bluesvol te openen. De blazers zetten een lekker melodietje neer. Al snel blijkt dit melodietje niet de basis te vormen voor een muzikaal intermezzo, maar voor het zingen van “Eternally, for you and me”. Dan verlies je als luisteraar ook gelijk je aandacht.
Bluesnummers moeten vanuit de emotie gespeeld worden. Niks hiervan is het geval bij Loomis. Hij probeert het vocaal perfect te zingen. Helaas is zijn stem te vlak om daar daadwerkelijk mee te overtuigen. Met name tegen de bridge aan begint het gros van de nummers te irriteren. Uiteindelijk maakt dat Give It Back een plaat is die nergens boeiend wordt. Hamilton Loomis weet zeker hoe hij een gitaar moet bespelen, het ontbreekt op deze plaat echter aan goede nummers. Waar generatiegenoten als The Black Keys, Gary Clark Jr. en Robert Randolph wel weten hoe je de pop in de blues moet mixen, is deze gift niet aan Hamilton Loomis besteed. Misschien moet hij zich eerst nog maar eens in de blues verdiepen en vanuit dit punt weer verder werken.
.jpg)
Grainne Duffy - Test Of TimeJe krijgt als recensent niet vaak een album in handen dat twee jaar geleden...
.jpg)
Steed - Tomorrow Is Never Ending Een jaar of drie geleden stapte ondergetekende een kroeg binnen in een...