Drie dames uit de band zijn begin twintig en alumni van Smith College. De vierde dame, en tevens frontvrouw van de band, heeft de twintig nog niet bereikt. Deze achtergrond is duidelijk terug te vinden in de muziek die het viertal maakt. De liedjes gaan vooral over jong zijn, het leven beleven en grenzen opzoeken (en overschrijden) en dromen over later. Zo gaat ‘The Spins’ over veel drinken (“How I want more, It’s just for fun … It’s hard to say no!”) en gaat ‘Wishlist’ over ontsnappen uit dat kleine stadje om je wensen te kunnen vervullen. Muzikaal is het allemaal wat rommelig. Hier en daar zit een leuke gitaarriff, maar vooral de monotone vocalen van zangeres Abby Weems maken de plaat wat eentonig. Een aantal nummers duurt dan ook net even wat te lang om de aandacht goed vast te houden. Zo wordt de hele tekst van ‘The Spins’ drie keer herhaald. Ook de albumafsluiter, die opvalt door ruim vijf minuten lang te zijn, had eerder afgelopen mogen zijn. Desalniettemin is ‘The Better End’ de beste song op de plaat. Het tempo wordt wat omlaag geschroefd en gitariste Phoebe Harris zingt het nummer. Haar zang is een stuk minder monotoon dan die van Weems.
Voor het grote publiek is Hell Bent niet weggelegd, maar voor de punkfans zal Potty Mouth een leuke nieuwe ontdekking zijn. Hoor je bij de laatste groep, zet het album dan zeker een keer op.
Guy Clark - My Favorite Picture Of YouEen van de grootste singer-songwriters van de oude country- generatie is...
Katatonia - Dethroned & Uncrowned Fans van Katatonia hebben niets te klagen de laatste tijd. Vorig jaar...