2013-10-23
Het kan zomaar gebeuren dat je een producersduo wordt, zoals Chase & Status. Ze maakten de laatste jaren meer platen voor anderen dan voor zichzelf. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je als nieuwe plaat een bij elkaar geraapte verzamelaar hoeft uit te brengen. Waarom dat toch is gebeurd op Brand New Machine is een raadsel. De oplossing voor dat raadsel zal in de muziek liggen, maar die is bij tijd en wijlen vrijwel ondraaglijk en dus is dit een speurtocht waar Heracles nog een puntje aan kan zuigen.
Goed, laten we allereerst even duidelijk maken dat Chase & Status altijd al zwaar leunden op de vocalen van bekende en minder bekende artiesten. Denk aan Plan B, Mali en consorten. Maar deze vocalen stelden zich altijd in dienst van de vaak uitstekende beats die het midden hielden tussen beukende drum & bass, dubstep en hiphop. Dat zorgde voor goede nummers. Plots is de meter echter doorgeslagen naar beats in dienst van de vocalen en dat is niet de bedoeling als je een album onder eigen naam uitbrengt. Natuurlijk, je kunt tegenwoordig producer zijn. Maar om dan op eigen titel nummers die eigenlijk gedragen worden door anderen uit te brengen?
Bovendien zit niemand te wachten op een manusje-van-alles-plaat. We horen op Brand New Machine uitermate slechte gangsterrap, dubstep, funk, disco en pop. Maar ook van die hele irritante vervormde stemmen, tot in het oneindig repeterende beats en melodieën en schijnbaar uit wanhoop geboren slecht gejatte 90's invloeden. Dat is geen pretje en al mogen de nummers van kwaliteit verschillen, alleen afsluiter 'Alive' met Jason Banks is echt goed. Dat klinkt namelijk als Chase & Status van weleer. Je zou er bijna nostalgisch van worden.
Ja, er zijn goede elementen aan Brand New Machine. Veel van de melodietjes die zijn bedacht door het Britse duo zijn goed, net als de vocalen van de gastartiesten. Maar dat laatste is natuurlijk geen verdienste: die mensen zullen beter tot hun recht komen op eigen platen dan hier. En de melodietjes worden vaak gespannen op hele matige beats en baslijnen, waardoor ze aan waarde verliezen. Zeker als ze, zoals in 'Count on Me' en 'Blk & Blu', minutenlang worden herhaald op verschillende geluidssterktes.
Dat, gecombineerd met nummers als 'Pressure', 'Machine Gun', 'Gangste Boogie' en 'Gun Metal Grey' die absoluut om te kotsen zo slecht zijn, maakt Brand New Machine een aan een wanproduct grenzend schepsel. Dit is jammer, want de heren kunnen beter. Dit is overigens nog tot daar aan toe, maar het schept ook een groter doemsbeeld; als ze als producers de albums van anderen op de zelfde manier gaan mishandelen, wordt een aanzienlijke Britse muziekproductie om te huilen.
.jpg)
Ellie Goulding - Halcyon DaysDe imbeciel die bij Universal heeft bedacht dat het een goed idee was om...
.jpg)
Bettens - Waving At The Sun Het bracht nogal wat verwarring bij de muziekliefhebbers. In 2009 werd de...