Everlast - The Life Acoustic Recensie op Podiuminfo

2013-11-14 Everlast heeft zich reeds lang en breed bewezen als muzikant. Na zijn werk met rapgroep House Of Pain in de eerste helft van de jaren ’90, verraste hij vriend en vijand door in 1998 ijzersterk terug te keren met het soloalbum Whitey Ford Sings The Blues. Op deze plaat, overigens niet zijn solodebuut, liet hij een pakkende combinatie horen van pop en hiphop met blues, folk, country en rock. Inmiddels zijn we alweer vijftien jaar verder, heeft House Of Pain zich laten verleiden tot reünieshows en heeft Everlast al een zesde soloplaat uit.

Gelet op zijn liefde voor liedjes, verhalen en zijn gitaar, mag het eigenlijk geen verrassing heten dat Everlast nu een akoestische plaat uitbrengt. Op The Life Acoustic geeft Everlast in een soort singer-songwriter setting een bloemlezing van zijn werk. Hij kondigt elk nummer aan en daarna is hij alleen met zijn gitaar te horen. Hier en daar wordt hij subtiel ondersteund met een extra gitaar of met een keyboard of drumstel.

De opener van het album is het nummer ‘Sad Girl’, dat afkomstig is van album White Trash Beautiful uit 2004. De stoere Everlast heeft een groot aantal gevoelige liedjes en mooie verhalen in zijn oeuvre en dit nummer is er een van. Het is misschien wel het mooiste nummer van dit akoestische album en dat is mede te danken aan ontzettend fijne bijdrage op het keyboard. In dezelfde categorie staan ook de nummers ‘Broken’ en ‘Lonely Road’ (beide van White Trash Beautiful) en ‘Weakness’ en ‘Stay’, beide afkomstig van het album Love, War And The Ghost Of Whitey Ford uit 2008, op The Life Acoustic.

De plaat bevat ook een aantal nummers met wat meer pit. ‘Black Jesus’, afkomstig van het album Eat At Whiteys uit 2000, ‘Stone In My Hand (Love, War And The Ghost Of Whitey Ford) en ‘Today’, afkomstig van Whitey Ford Sings The Blues, zijn stuk voor stuk erg sterke songs. Het nummer ‘My Medicine’ was eerder in demo versie al te horen op Love, War And The Ghost Of Whitey Ford en Snoop Dogg, met Everlast op gitaar, scoorde er een bescheiden hitje mee.

De akoestische versies van ‘Children’s Story’ (origineel van Slick Rick, maar Everlast deed al een cover op Eat At Whiteys) en ‘Jump Around’ mochten natuurlijk niet ontbreken. Everlast overtuigt niet direct, maar na een aantal luisterbeurten moet geconcludeerd worden dat hij het gewoon heeft geflikt. De cover van Bill Withers’ ‘Grandma’s Hands’ tot slot had Everlast live al wel te horen gebracht, maar stond nog niet eerder op plaat.

Met The Life Acoustic bewijst Everlast nog maar eens dat hij weet hoe je liedjes schrijft en dat hij inmiddels een mooi repertoire heeft opgebouwd. Ook in intieme setting staan de nummers als een huis. Een prachtige verzamelaar voor de liefhebber, waarmee Everlast mogelijk zelfs nog een nieuwe markt aan weet te boren.

Recensent:Rogier Bennink Artiest:Everlast Label:SPV