2013-11-07
Smile That Won’t Go Down is de naam van het debuutalbum van Filthy Boy en de combinatie van deze namen geeft al veel weg over in de inhoud. Een vieze grijns die je maar niet weg krijgt, eentje die verraadt dat er iets niet pluis is, een grijns die in iedere track van dit perverse plaatje terugkomt. Zo bestaat de band niet uit één ‘filthy boy’, maar zijn het maar liefs vier perverse jonge knapen. Opperviespeuk is de twintigjarige frontman Paraic Morrisey, en zijn teksten staan bol van de romantiek, vunzigheid en intriges. Hij is heerlijk recht voor zijn raap met een donker tintje, maar ook niet bang om zich kwetsbaar op te stellen. Muzikaal gezien is het een mix van wat lijkt op de zang van Franz Ferdinand, met een Nick Cave-achtige uitvoering van de Arctic Monkeys. Speels, net als de teksten, maar met een grimmig randje.
Er hangt een flinke zweem van zelfmedelijden in de manier waarop Morrisey zingt over verschillende personages die verstrikt raken in de meest vreemde seksspelletjes. Zo is er het nummer ‘Waiting On The Doorstep’, dat gaat over een man die te beleefd is om iets te zeggen over seksfeestjes van zijn vrouw en dit zodoende maar braaf aan ziet. Een stuk uit deze track geeft meteen de directheid weer waarin Morrisey iedere situatie op een sinistere wijze neerzet: “Even prepared a candle dinner for two, but I guess you won't be eating. No, not since you're full up with the plumber and the man who said he came to fix the heating. Well, don't mind me fellows, yell if you need anything, I'll be outside.”
Tekstueel is hij behoorlijk bij de pinken, waarbij ieder nummer een artistiek, maar net zo krankzinnig werkje is. Aanraders wat dat betreft zijn ook nummers als ‘Mental Conditions’, dat gaat over de strijd met een gespleten persoonlijkheid en hoe de hoofdpersoon dit op een prostituee los laat. Hoogtepunt wat dat betreft is ‘Biggest Fan Ever’, dat vertelt over een man die een andere man ontvoert vanuit een obsessie voor hem en een zieke fantasie van een huwelijk met hem naspeelt.
Naarmate je meer naar de plaat luistert kom je er werkelijk pas achter wat er zoal door het perverse hoofd van Morrisey speelt. Hij wordt hierin volop door zijn band ondersteunt die ieder verhaaltje de juiste deun meegeeft, zoals ze dat bijvoorbeeld doen op het eerdergenoemde ‘Biggest Fan Ever’. In de climax van het verhaal bouwt de muziek ook op en sleurt het je mee. Het is dreigend, gestoord, maar tegelijkertijd ontzettend speels en kwetsbaar, door de lichte gitaarloopjes afgewisseld met net zo flexibele baspartijen.
Smile That Won’t Go Down van Filthy Boy is de ideale plaat om op te zetten in het typische Hollandse herfstweer, waarin de zon schijnt als je naar buiten kijkt, maar een vieze koude wind over je rug laat waaien als je onvoorbereid naar buiten gaat.
.jpg)
Dayshell - DayshellShayley Bourget is voor fans van de band Of Mice And Men geen onbekende. Na...
.jpg)
Earthless - From The Ages Vijfenzestig minuten, volledig instrumentaal en slechts vier nummers. Daarvan...