2013-11-16
Het Utrechtse trio Bodypolitics bracht in 2012 A Space Of Jump uit. De band tourde hierna door Nederland en deed zelfs Italië aan. Bodypolitics speelde met name op festivals aan en trad daarnaast op in het voorprogramma van The Gathering en Gomez. Het voorgaande album kan misschien wel het best omschreven worden als enigszins donkere noise pop. Inmiddels is de band uitgebreid tot een kwartet en komt nu met haar tweede album Inner Nil. De keuze voor een enigszins zware titel als Inner Nil komt niet uit de lucht vallen. Existentialisme en donkere thematiek spelen een grote rol in het gehele album.
Instrumentaal doet Bodypolitics wel enigszins denken aan een kruising tussen Radiohead en Editors. Al luisterend naar Inner Nil lijkt de gevoelstemperatuur ver onder het vriespunt te zakken, in combinatie met een constant gevoel van naderend onheil. Het album bevat behoorlijk zware nummers die worden afgewisseld met wat meer catchy tracks. Openingsnummer ‘Escapism’ is muzikaal vrij ingetogen, maar komt toch zwaar over door de lage, vervreemdende vocalen. ‘Boring’ is iets lichter en bouwt enige tijd op om in de tweede helft flink uit te pakken met een combinatie van schurende gitaren en flinke uithalen die doen denken aan een cruising tussen Kings Of Leon en Nirvana. De briljante clip van ‘Those Fears Are Useless’ was al eerder te bewonderen. Het is niet gek dat Bodypolitics dit nummer als eerste naar buiten bracht. Met de strakke synthesizer riffjes en de verstilde vocalen van Giuseppe Valenza, heeft de band een track neergezet waar je kippenvel van krijgt.
Halverwege het album is er een soort break met het instrumentale ‘Interlude’. Ruim twee minuten zijn er slechts enkele noten piano te horen. Hoewel de track zeker een bepaalde charme heeft, zijn de stiltes toch wel erg nihilistisch. De eerste klanken van ‘A Night Without A Face’ zijn dan ook een welkome afwisseling. Al is dit opnieuw een vrij zwaar nummer met dreigende percussie en orgeltonen op de achtergrond. Het gebrek aan variatie zorgt voor een enigszins monotoon geluid. ‘Eyes’ is een van de betere nummers op de plaat met wat meer toegankelijke muziek. De upbeat basnoten, synthesizer effecten en wat positievere teksten zijn toch wel weer even prettig. ‘Eyes’ kent dezelfde spanning als de andere nummers op de plaat, alleen komt deze spanning nu in een waanzinnig refrein tot uitbarsting. Eindelijk.
Bodypolitics heeft de releasedatum van Inner Nil goed gekozen. De muziek en sfeer passen perfect bij de steeds koudere en kortere dagen. Hoewel het album vrij veel zware nummers bevat, zijn er gelukkig ook wat lichtere momenten die voor het nodige evenwicht zorgen. De tracks zijn over het algemeen vrij sterk, maar doen er soms wat lang over om op gang te komen. Maar wanneer je met aandacht luistert, is het album zeker de moeite waard.
.jpg)
In The Valley Below - Peaches EPOp het internet is In The Valley Below al geen onbekende naam meer. Dankzij...
.jpg)
Superhumanoids - Exhibitionists Superhumanoids werd in 2010 opgericht door Cameron Parkins, Sarah Chernoff...