Pearl Jam - Lightning Bolt Recensie op Podiuminfo

2013-10-18 Een nieuw album van Pearl Jam, het blijft iets om naar uit te kijken. Hoewel de band sinds halverwege de jaren negentig geen wereldschokkende platen meer produceerde, behield ze door de jaren heen toch een uiterst trouwe fanbase. Na een moeizame periode, waarin de band na het grunge-tijdperk opnieuw op zoek ging naar zichzelf (hetgeen resulteerde in een paar minder overtuigende platen op rij), hervond de band zichzelf op hun titelloze album uit 2006. Drie jaar later scoorde de band zelfs weer echte hits met 'The Fixer' en vooral het ingetogen 'Just Breathe'. Na een behoorlijk lange pauze is het dan nu eindelijk tijd voor de opvolger van Backspacer: Lightning Bolt. Het album werd door de band zelf aangekondigd als divers en experimenteel.

De twee vooruitgesnelde singles beloofden veel goeds; op 'Mind Your Manners' liet de band horen nog een stevig potje te kunnen (punk)rocken en 'Sirens' is misschien wel hun mooiste ballad sinds 'Better Man'. Mede door de erg sterke tekst over sterfelijkheid en de waarde van het nu met degene van wie je houdt, gezongen door een gepassioneerde Eddie Vedder, voelt het nummer als een warme deken.

Het eerste half uur van deze nieuwe release van de survivors van de grunge klinkt de band als in hun beginjaren. Drie behoorlijk sterke rocksongs openen de plaat, gevolgd door een handjevol killersongs op rij; 'Sirens', 'Lightning Bolt', 'Infallible' en 'Pendulum'. Op de twee laatstgenoemden is te horen dat de band op hun tiende album nog steeds nieuwe wegen in durft te slaan, waarvoor men alleen maar respect kan hebben. Ook niet onbelangrijk: Vedder levert vocaal zijn beste prestaties sinds hun volprezen debuut van alweer dik twintig jaar geleden.

Helaas valt er toch een kanttekening te plaatsen. Er worden richting het einde van de plaat een aantal vreemde keuzes gemaakt. Zo bevat het album een bandversie van Vedder's solonummer 'Sleeping By Myself'. Het nummer is hier totaal niet op zijn plek en had beter vervangen kunnen worden door een studioversie van 'Of The Earth'; een experimentele, lange rocksong die de band al live liet horen en die stamt uit de opnamesessies van dit album. Met die switch zou de balans tussen experimentele rock en melodieuze, radiovriendelijke songs perfect zijn. De laatste songs zijn nog steeds van hoog niveau, maar het wringt dat dit in potentie een spannender en beter gebalanceerd album had kunnen zijn. Sterker nog: dit had hun beste plaat sinds Vitalogy (1994) kunnen worden.

Recensent:Etan Huijs Artiest:Pearl Jam Label:Virgin Music