Rigby - Island On Mainland Recensie op Podiuminfo

2013-11-18 Hoera! De vlag mag uit. Pak de chips, de spekkies, de cola. Rigby is vijf jaar en viert dat met een speciaal jubileumalbum. Tja, tijd voor een feestje, is het niet? Island On Mainland is een album om te vieren wat er allemaal bereikt is in die vijf jaar.

En vieren doe je door met een eigen blik terug te kijken. Herinneringen ophalen en die zijn altijd een beetje vertekend. Verhalen worden verteld en veranderd, zo moet Rigby hebben gedacht. Vandaar dat de Nederlanders van elk album een paar liedjes hebben geselecteerd en die in een nieuw jasje hebben gestopt. Dansbaar, akoestisch, u roept het maar.

Dat kenmerkt Rigby al tijden; er wordt geschoven van hokje naar hokje. Op zich oké, maar het wordt ook telkens wat zoetsappiger en braver naarmate de discografie groeit. Alleen debuut Everything Must Go getuigde van echte durf wat betreft het opzoeken van muziek die een beetje prikkelde. Daar getuigde toen 'One Song' van en ook de versie die op het jubileumschijfje staat is een hoogtepunt. De laat-nachtelijk aandoende versie van de hit van weleer is mede dankzij de samenzang heel goed gelukt.

'One Song' leidt daarmee het betere tweede gedeelte van de plaat in. De eerste helft wordt lichtjes ontsierd door grootste hit zonder eeuwigheidswaarde, ' Earth Meets Water', in een orkest-versie, 'Let Go' en 'Breathe'. Die songs trekken de aandacht weg van in principe alleraardigst nieuw materiaal. Daarvan springt vooral 'We Haven’t Lost (Just Not Yet Won)' het meest in het oog. Dat is een prima gitaarliedje met een catchy refrein. 'Lighter' en 'Only Got My Heart' zijn eigenlijk te mierzoet voor het mooie.

Naast 'One Song' passeren nog twee hoogtepunten in de slotfase van Island On Mainland. Allereerst een versie van 'One Life To The Next' die aan One Republic doet denken; het matige dansliedje heeft plots een hele sterke opbouw en een gevoel voor dramatiek. Tweede is 'Fire', dat tot een hele mooie ballade is verworden, compleet met tokkelgitaar en strijkers. Een heel mooi einde van een jubileumplaat die net niet voldoet. Maar die wel degelijk dus een paar hele mooie nummers herbergt. Die geven je kippenvel en daar moet je het mee doen.

Recensent:Koen Nederhof Artiest:Rigby Label:Eigen Beheer