Trivium - Vengeance Falls Recensie op Podiuminfo

2013-12-14 Trivium, dat is toch die band die met een hoop commotie ten tonele kwam als zijnde de nieuwe Metallica en de laatste jaren maar wat aandobbert? Dat klopt, samen met Bullet For My Valentine en Avenged Sevenfold werden ze gezien als de hoop voor een nieuwe generatie metalheads. Ondertussen zijn we tien jaar verder na het debuut Ember To Inferno en werkt de band nog steeds aan een grote doorbraak. Zij het niet als de nieuwe Metallica, maar eerder een Testament of Death Angel.

Trivium wordt als grote naam erkend. Zo zijn ze onlangs aangekondigd voor Fortarock, maar met hun songs blijven ze in de tweede rang hangen. Het vertrek van drummer Travis Smith werkte niet bepaald mee, waarna Trivium zichzelf weer moest zien te hervinden met het tegenvallende In Waves. Dit was niet meer dan een bonte verzameling aan ideeën voor liedjes, wat een zeker gevoel voor structuur en dynamiek miste. De nieuwe plaat Vengeance Falls pakt de muzikale draad weer op van Shogun uit 2008, een gegeven dat veel fans als zeer aangenaam zullen beschouwen.

Het eerste dat opvalt is het volwassen geluid dat de mannen laten horen. De kleine jongens zijn groot geworden en weten heel duidelijk hoe metal hoort te klinken. Dat ze deze blauwdruk vervolgens voor ieder nummer gebruiken is ze vergeven, want ze hebben weten te filteren wat er toe doet en wat niet. Het resultaat zijn tien nummers waar van te voren duidelijk over na is gedacht. Alles is op de juiste manier gedoseerd, van de grootse spierballensolo’s tot aan de melodieuze meezingrefreinen. “Het is een opsomming van alles wat we hebben doorstaan. Iedere tegenslag en ieder succes heeft ons hier toe gebracht” zegt zanger en gitarist Matt Heafy zelf over Vengeance Falls. David Draiman van Disturbed heeft ze hier een handje mee geholpen en is eveneens verantwoordelijk voor de strakke productie.

Strak, dat is het van het begin tot het einde. Datzelfde geldt voor het organische en technische gedeelte is. Matt Heafy en mede-gitarist Corey Beaulieu zijn nog altijd goed op elkaar afgesteld in hun spel, maar dit alles kan ze er echter niet van weerhouden dat alles hetzelfde klinkt. Hierdoor springt er geen enkel nummer echt tussen uit. De meest opvallende songs zijn ‘At The End Of This War’ en ‘Wake (The End Is Nigh)’, die allebei getypeerd worden door een akoestisch intro, dat echter verder in de nummers niet meer voorkomt. Deze twee tracks mengen zich zodoende al snel weer met de rest. De stem van Matt Heafy verbeterd zich met ieder album, maar is nog altijd middelmatig te noemen. Geen hoge uithalen of diepe grunts, gewoon lekker veilig op wat hij kan. Vengeance Falls is een absolute verbetering ten opzichte van In Waves, maar Trivium heeft zelf nog een lange weg te gaan willen ze ooit die tweede rang ontstijgen.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Trivium Label:Roadrunner Records