Hooverphonic - Reflection Recensie op Podiuminfo

2013-12-14 In 1995 richten Alex Callier, Raymond Geerts, Frank Duchêne en Liesje Sadonius de band Hoover op. Na het eerste album, met daarop het sterk aan Portishead refererende hitje ‘2 Wicky’, wordt de naam veranderd in Hooverphonic. In de jaren die volgen, vindt een flink aantal bezettingswisselingen plaats, met name op het vocale vlak. Tegenwoordig bestaat Hooverphonic uit Callier, Geerts en zangeres Noémie Wolfs, alweer de vijfde zangeres voor de band.

Wolfs was voor het eerst te horen op het album The Night Before uit 2010 en Reflection is het tweede reguliere album waar zij aan meewerkt. Tussendoor verschenen nog wel drie andere platen. Eerst een album waarop Hooverphonic samenwerkte met een orkest, vervolgens een liveplaat met datzelfde orkest en tenslotte ook nog een verzamelaar met de toepasselijke titel Collected.

Voor het opnemen van Reflection koos Hooverphonic voor een bijzondere aanpak. De band vroeg mensen om hun huis beschikbaar te stellen als opnamestudio en uiteindelijk werd het album in vier van deze huizen (en een kerk) opgenomen. Dit bracht natuurlijk wel wat praktische problemen met zich mee, maar deze aanpak geeft Reflection een lekker ouderwetse, analoge sound mee die vooral bepaald is door de galm in de verschillende ruimtes. De band experimenteerde tijdens het opnameproces veel met galm. Dit is vooral mooi te horen aan de drumsound in afsluiter ‘Clouds’, die geïnspireerd lijkt door Phil Spectors Wall Of Sound. En galm is in feite niet meer dan reflectie van geluidsgolven. Zie daar de albumtitel.

Een ander opvallend kenmerk van Reflection is dat er geen strijkers te horen zijn. De band koos hiervoor omdat de stem van Wolfs, die op The Night Before nog nauwelijks zangervaring had, door intensief toeren erg gegroeid is. De band wilde haar stem daarom centraal stellen.

Door deze aanpak staat de stem van Wolfs inderdaad centraal op Reflection en bovendien klinkt Hooverphonic wat luchtiger dan op de voorgaande platen, die soms wel erg dichtgesmeerd waren met strijkers. Dit is al meteen te horen op de openingstrack ‘Amalfi’, tevens de eerste single van Reflection. Deze song geeft een goed beeld van het album en is tevens een van de hoogtepunten.

Andere uitschieters zijn het vrolijke ‘ABC Of Apology’, de aan Tori Amos refererende pianosong ‘Bad Weather’ en het gedragen ‘Ether’. Ook ‘Wait For A While’, waar een leuk koortje in zit, is erg sterk. Hetzelfde geldt voor het uptempo ‘Roadblock’, dat vooral gekenmerkt wordt door het lekkere orgeltje in de achtergrond.

Hooverphonic is een van de langst meedraaiende acts in de Belgische muziekscene, maar op alweer haar achtste album laat de band horen nog steeds relevant te zijn.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:Hooverphonic Label:Columbia